يك سال و دو بودجه با طعم تاخير

به گزارش باشگاه خبرنگاران؛ نمايندگان و بودجه امسال دو بار به هم رسيدند؛ يا شايد هم اصلا نرسيدند.

يك بار در ميانه فروردين و بار ديگر در ميانه بهمن. هر دو بار هم با طعم تاخير. چه آنكه بودجه 90 دو ماهي از سال 90 گذشته تصويب شد و بودجه 91 در ميانه بهمن همين سال تقديم مجلس.

دولت بودجه 90 را 75 روز پس از زمان موعود، در ابتداي اسفند 89 به مجلس فرستاد.

رئيس جمهور هم به مجلس رفت و به زبان طنز به نمايندگان گفت اگر لايحه بودجه را تصويب نكنند همسران شان آنان را شب عيد به خانه راه نمي دهند.

نهايتا بودجه را مجلس اين ور سال تصويب نكرد و خبري هم از ايجاد مشكل خانوادگي ميان نمايندگان به دليلي كه احمدي نژاد گفته بود، منتشر نشد.

بررسي بودجه به ناچار يك روز پس از سيزده بدر، سال بي بودجه را با بررسي بودجه آغاز كردند.

هر چه بهار فضا را ملس تر مي كرد، نمايندگان بايد وقت بيشتري در مجلس مي ماندند تا تاخير دولت را جبران كنند و بودجه 90 را تصويب.

فروردين براي مجلس بوي كهنگي داشت.

بوي ماده هاي نخوانده و رديف هاي تصويب نشده. تبصره هاي طرح نشده و رقم هاي اصلاح نشده.

همين شد كه طعم پر تاخير بودجه 90، مجلس را به پيگيري بودجه 91 از همان ميانه سال ترغيب كرد تا علاج واقعه پيش از وقوع كرده باشند.

هنوز طعم تلخ تاخير زير زبان مجلس بود كه لاريجاني دستور داد كميته پيگيري بودجه 91 تشكيل شود؛ تابلو روز شماري هم در سايت مجلس ايجاد كردند.

تابلو به صفر كه رسيد بودجه نيامد؛ سايت مجلس هم روز شمارش را برداشت. روز شماري با عدد صفر؛ صفر هم كه به كار نمي آيد. جاي آن روز شمار را از ميانه آذر 90 يك بنر تبليغاتي گرفت.

بعد هم كار نمايندگان شد خط و نشان كشيدن كه اگر بودجه تا آخر آذر نيايد بررسي نمي شود.
 

آخر آذر آمد. بودجه نيامد. اولتيماتوم نمايندگان به نيمه دي كشيد. ميانه دي شد و باز هم بودجه نيامد.

خب، به جز تمديد اولتيماتوم چه مي شد كرد؟ تاريخ جديد آخر دي اعلام شد.‌

آخر دي شد اما از بودجه خبري نشد. ديگر كسي اولتيماتوم هم نداد. نمايندگان هم كاري از دست شان بر نمي آمد. هم چك زده بودند هم چانه اما لايحه بودجه در موعد مقرر نيامده بود به خانه كه نيامده بود.

انگار آب «15 آذر» و لايحه بودجه سالانه توي يك جوي نمي رود.

محمود احمدي نژاد هفت لايحه بودجه را تقديم مجلس كرده است؛ يكي از يكي ديرتر و با تاخير بيشتر. بودجه سال هاي 85، 86، 87 به ترتيب با 40، 45 و 32 روز تاخير به مجلس هفتم ارايه شد و بودجه سال هاي 88، 89 و 90 با 53، 49 و 75 روز تاخير به دست مجلس هشتم رسيد.

در اين ميان گزارش هاي «تفريغ بودجه» و عدم توجه به قانون بودجه توسط دولت تاخيرها را تلخ تر و تلخ تر مي كرد. ديوان محاسبات كارنامه تفريغ بودجه اي براي سال 88 را آذر ماه صادر كرد؛ معدلش هم بالا بود.

پر از عبورهاي غير قانوني از بودجه. پر از سبقت از قانون؛ از راست و از چپ. آن هم با سرعت بالا؛ نتيجه هم شد تخلف 64 درصدي دولت از قانون بودجه.

بودجه 91 هم از قاعده تاخير مستثنا نشد. تا اينكه نهايتا آن مرد آمد. آن مرد با لايحه آمد. آن مرد باز هم با تاخير آمد.

آن مرد در ميانه بهمن آمد. آن مرد بايد دوماه پيش مي آمد؛ كه نيامد. اتفاقا آن مرد زير باران هم آمد. احمدي نژاد لايحه بودجه سال 1391 را به مجلس آورد.

مجلس منتظر احمدي نژاد بود. خبر داده بودند كه مي آيد. نمايندگان كلي اين دست و آن دست كردند تا رئيس جمهور برسد. حضور احمدي نژاد، نمايندگان را سرشوق آورد، آنقدر كه شروع كردن به تذكر.

«دو- دو» هاي معروف را هم كه نمي توانستند بگويند. چه آنكه راديو مجلس پخش مستقيمش برقرار بود و ترس به گوش رسيدن «هو- هو» و تذكرهاي بعدي پا برجا.

اما تذكرهاي كتبي در حكم همان "دو- دو" هاي معروف نقش آفريني كردند؛ "دو- دو" هاي كاغذي. احمدي نژاد كه پشت تريبون رفت نزديك به 45 دقيقه يك ريز سخنراني كرد. از همه چيز گفت و كمتر از همه از علت تاخير.

راهكار بررسي بودجه تاخيري اش را هم داد: «دو، سه شيفت كار را پيش ببريد؛ براي ما سخت است كه پنج، شش ساعت بنشينيم و حرف بنشنويم ولي شما عادت كرده ايد.»
 

حساب سرانگشتي اش ساده بود، تا روز انتخابات 30 روز باقي مانده و انتخابات هم كه بدون تبليغات نمي شود. نمايندگان هم كه انگار اولويت اصلي شان كسب بود و بقا، نه تصويب قانون بودجه؛ دليل هم كه داشتند؛ تاخير.

اين گونه شد كه سال هاي 90 و 91 اگر هيچ شان به هم نماند، بي بودجه آغاز شدن شان در تاريخ مي ماند.

منبع: ويژه نامه نوروزي شرق

/ع2