گردشگري روستايي به عنوان يك فعاليت تفريحي-اجتماعي، در نيمه دوم قرن هجدهم در انگلستان و اروپا شكل گرفت. پيش از آن هم مناطق روستايي براي فعاليت هاي تفريحي مورد استفاده قرار مي گرفتند اما شركت در اين فعاليت هاي تفريحي محدود به اقشار برتر جامعه بود در قرن 19 و 20 ميلادي به دليل توسعه حمل و نقل و سهولت جا به جايي دسترسي به روستاها آسان شد.
رشد سريع تقاضا براي گردشگري روستايي از سال 1945 آغاز شد ازاين زمان گردشگري روستايي شاهد رشدي چشمگير و گردشگري بين المللي نيز شاهد رشد جمعيت بود و افزايش تقاضا براي گردشگري روستايي تا اندازه اي منجر به توسعه گردشگري شد.
گردشگري روستايي در معناي كلاسيك نوعي از فعاليت هاي گردشگري است كه درآمدي اضافي را براي آنهايي كه شغلي ثابت مانند كشاورزي و دامداري دارند، فراهم مي آورد.
گردشگري روستايي در نواحي روستايي اتفاق مي افتد و درآمدي اضافي را براي روستاييان ايجاد مي كند.
امروزه روستاييان براي كسب درآمد و گذران زندگي در محيط روستاها ناچارند دست به فعاليت هاي مختلفي در زمينه كشاورزي، دامداري، صنايع دستي بزنند. در روستاهاي ايران ظرفيت هاي بسياري وجود دارد كه مي توانند موجب رونق گردشگري روستايي شود يكي از ظرفيت ها، بحث گردشگري روستايي است.
گردشگري روستايي مي تواند منابع جديد درآمد براي روستاييان و به ويژه روستاييان كشورهاي در حال توسعه باشد.
اين امر مستلزم مديريت و برنامه ريزي خاصي است تا گردشگران علاوه بر ديدن مناظر و چشم اندازهاي طبيعي آن نقاط با آداب و رسوم و فرهنگ آن روستا نيز آشنا شوند.
علاوه بر اين ساخت و راه اندازي هتل ها و رستوران ها و به طور محل، اماكن تفريحي و ورزشي با ايجاد اشتغال از طرفي موجب افزايش درآمد و از سوي ديگر موجب كاهش بيكاري و فقر مي شود.
گردشگري روستايي با چالش هاي بسياري در هويت بازاريابي رو به روست. دليلي مهم كه موجب محدود شدن گردشگري روستايي شده، كم بودن قدرت كشش عناصر روستايي و ناتواني آن در رقابت با ديگر بازارهاي گردشگري است.
از ديگر چالش هاي گردشگري روستايي مي توان كافي نبودن حمايت هاي مالي را نام برد.
توسعه گردشگري روستايي نيازمند سرمايه گذاري زيادي است تا بتوان با اتكا به آن برنامه ريزي دقيقي را انجام داد./ک