به گزارش گروه وبگردی باشگاه خبرنگاران جوان، سردار شهید عبدالحسین برونسی در سال ۱۳۲۱ در روستای «گلبوی کدکن»، از توابع تربت حیدریه، به دنیا آمد. در کلاس چهارم دبستان، به خاطر بیزاری از عمل معلمی طاغوتی، و فضای نامناسب درس و تحصیل، مدرسه را رها کرد و با شروع جنگ تحمیلی، در اولین روز‌های جنگ، به جبهه روی آورد.

اوستا بنا عبدالحسین در زمان جنگ فرمانده تمام عیاری بود. او، فرمانده تیپ هجده جوادالائمه (س) بود که در ۲۳ اسفندماه ۱۳۶۳ به شهادت رسید.

«معصومه سبک خیز» همسر سردار شهید عبدالحسین برونسی به روایت خاطراتی از مبارزات انقلابی این شهید والامقام در طول سال‌های پیش از پیروزی انقلاب می‌پردازد. این روایات در ادامه می‌آید:

خیلی محتاط بود. رعایت همه چیز را می‌کرد. هر وقت می‌خواست نوار گوش بدهد با چند تا از دوستان روحانی اش می‌آمد خانه. نوار‌های حساسی از فرمایشات امام بود. اجاره نشین بودیم و زیرزمین خانه دستمان بود. صاحبخانه خودش طبقه بالا می‌نشست. عبدالحسین و رفقایش می‌رفتند در اتاق عقبی و به من می‌گفت: «هر کسی در زد سریع خبر بده که ضبط را خاموش کنیم.» اوایل که زیاد در جریان کار نبودم، می‌پرسیدم: «چرا؟» می‌گفت: «این نوار‌ها را از هر کسی بگیرند، مجازات می‌کنند و زندان می‌برند.»

گاهی وقت‌ها هم که اعلامیه جدیدی از امام خمینی می‌رسید، با همان طلبه‌ها می‌رفت توی اتاق تا می‌توانستند از اعلامیه رونویسی می‌کردند. بعد هم عبدالحسین می‌رفت این طرف و آن طرف پخششان می‌کرد. خیلی کم می‌خوابید. هیچ وقت بدون غسل شهادت پا از خانه بیرون نمی‌گذاشت. بنایی هم که می‌خواست برود، با غسل شهادت می‌رفت. می‌گفت: «اینطوری اگر اتفاقی هم بمیرم انشاالله اجر شهید را دارم.» روز‌ها کار و شب‌ها هم همراه دوستانش درس طلبگی می‌خواند. در کنار آن در جریان انقلاب هم زحمت می‌کشید.

یک شبی یادم هست با همان طلبه‌ها آمد خانه. چند نوار همراهش بود و گفت: «مال امام خمینی است. این نوار‌ها تازه از پاریس آمده.» طبق معمول رفتند در اتاق و نشستند پای ضبط. کارشان تا ساعت ۱۱ طول کشید. هنوز داشتند نوار گوش می‌دادند که زن صاحب خانه سر و کله‌اش پیدا شد. رفت طرف کنتور برق و فیوز را زد بالا. زود هم آمد کنار زیر زمین و بنای غرغر کردن گذاشت. گفت: «شما می‌خواهید تا صبح بنشینید و هر جور نواری را گوش کنید. ما دیگر طاقت این کار‌های شما را نداریم. همین که شما با شاه در افتاده اید. دیگر طاقت نداریم.» بند دلم پاره شد.

نمی‌دانم از کجا موضوع را فهمیده بود. دیگر چیزی نگفتیم و در را بستیم. عبدالحسین صبح که می‌خواست برود، گفت: «می خواهم بروم یک خانه پیدا کنم. اینجا دیگر جای ما نیست.» یک زیرزمین در کوی طلاب پیدا کرد که خیلی ناجور بود. گفت: «زیاد سخت نگیر. برای زندگی موقت اشکالی ندارد.»

***

کم کم مبارزات انقلابی عبدالحسین گسترده‌تر شد. بیشتر از قبل اعلامیه پخش می‌کرد و می‌چسباند به در و دیوار. حتی به یکی پول داد تا از زاهدان برایش یک کلت آوردند. می‌گفت: «یک وقت می‌بینی کار مبارزه به این چیز‌ها هم کشید. آن موقع نباید دستمان خالی باشد.» یک شب که برای پخش اعلامیه رفت، برنگشت. آرام و قرار نداشتم. هر چه بیشتر می‌گذشت مطمئن‌تر می‌شدم که گیر افتاده است. از وحشی بودن ساواکی‌ها چیز‌هایی شنیده بودم. همین اضطرابم را بیشتر می‌کرد. صبح جریان را به دوستانش خبر دادم. چند روزی دنبالش گشتم. کم کم داشتم ناامید میشدم که ناگهان پیدایش شد. حدس من درست بود. ساواک او را گرفته بود و چند روز بعد آزادش کرده بود.

***

پیام تازه‌ای از حضرت امام رسیده بود. از مردم خواسته بودند بریزند داخل خیابان‌ها و علیه رژیم طاغوت تظاهرات کنند. عبدالحسین کارش بنایی در کوچه چهنو بود. خانه غیاثی نامی را تعمیر می‌کرد. آن روز سر کار نرفت. خبر داشت قرار است تظاهرات بشود. غسل شهادت کرد نوار‌های امام خمینی با رساله و چند کتاب دیگر را یک جا جمع کرد. مردم ریخته بودند در حرم امام رضا (ع) و ضد رژیم شعار می‌دادند.

خبر‌های بدی می‌رسید. می‌گفتند مأمور‌های وحشی شاه، قصابی راه انداخته اند. حتی در حرم هم تیراندازی کرده و خیلی‌ها شهید شدند. خیلی‌ها را هم گرفتند. من هم حرص و جوش همسرم را می‌زدم هم حرص و جوش کتاب و نوار‌ها را. یکی دو روزی گذشت و از او خبری نشد. رساله حضرت امام را به خانه برادرش بردم. یکی از موزاییک‌های حیاط را درآورد و زیرش را خالی کرد و رساله را آنجا جاسازی کرد. برگشتم خانه و نوار‌ها و کتاب‌ها را پیش یکی از همسایه‌ها بردم که فرزندش نزد عبدالحسین شاگردی می‌کرد. آن‌ها هم وسایل را گرفته و پنهان کردند.

یک هفته گذشت و باز هم خبری نشد. بعضی از شاه دوست‌ها خیلی اذیتمان می‌کردند و می‌گفتند: «شوهرت را اعدام کرده‌اند. دیگر جنازه اش را هم نمی‌بینید. مگر کسی می‌تواند با شاه در بیفتد؟» بلاخره روز دهم یکی آمد در خانه و گفت: «اوستا عبدالحسین زنده است. در زندان وکیل آباد است. اگر می‌خواهید آزاد شود، یا باید ۱۰۰ هزار تومان پول ببرید یا یک سند خانه.» ما که نه پول داشتیم و نه سند، اما یکی از دوستانش (همان غیاثی که بنایی اش را انجام می‌داد) سند خانه اش را آورد.

نزدیک ظهر صدایی داخل کوچه بلند شد. دختر کوچکم را بغل کردم و سریع رفتم بیرون. بقال سرکوچه یک جعبه شیرینی دستش گرفته بود و با خنده و خوشحالی بین این و آن تقسیم می‌کرد. لابلای جمعیت چشمم به عبدالحسین افتاد. قیافه اش خیلی مسن‌تر از قبل نشان می‌داد. صورتش شکسته شده بود و دهانش انگار کوچکتر بود. همسایه‌ها پشت سر هم صلوات می‌فرستادند و خوشحالی می‌کردند. ولی عبدالحسین لام تا کام حرف نمی‌زد. وقتی رفتیم خانه دهانش را باز کرد که حرف بزند، دیدم بعضی از دندان هایش نیست.

آهی از ته دل کشید و گفت: «ای کاش شهید می‌شدم.» آن روز تا شب هر چه پرسیدم چه بلایی سرت آورده اند چیزی نگفت. آخر شب وقتی با رفقای طلبه اش صحبت می‌کرد، لابلای حرف هایش اسم یک سروان را برد و گفت: «اسلحه را گذاشت پشت گردنم. دست و پایم را هم بسته بودند. یکی آمد جلو و مدام به صورتم سیلی می‌زد و می‌گفت "پدرسوخته بگو آن‌هایی که با تو بودند کجا هستند؟ " می‌گفتم کسی با من نبوده. شروع کرد به مشت زدن. یعنی می‌زد به قصد اینکه دندان هایم را بشکند.»

عبدالحسین می‌خندید و از وحشی گری ساواک حرف می‌زد. من یواشکی گوش می‌دادم و آرام گریه می‌کردم. بیشتر دندان هایش را شکسته بودند. شکنجه‌های بدتر از این هم کرده بودند، ولی قوی‌تر شده بود و مصمم‌تر از قبل می‌خواست به مبارزه ادامه بدهد.

***

باز تظاهرات شده بود. همسایه‌ها می‌گفتند: «مردم حسابی جلوی مأمور‌های شاه درآمده‌اند.» عبدالحسین هم در تظاهرات بود. خبری از او نشد تا شب. دیگر زیاد حرص و جوش نداشتم. حتی زندان رفتنش برایم طبیعی شده بود. دوستان طلبه اش آمدند خانه ما. یکی از آن‌ها پرسید: «در خانه سیمان دارید؟» گفتم: «بله» جایش را نشان دادم. یک کیسه سیمان آوردند. اعلامیه‌های جدید امام خمینی را که در خانه ما بود با رساله گذاشتند زیر پله‌ها رویش را هم با دقت سیمان کردند. کارشان که تمام شد، گفتند: «نوار‌ها و آن چند کتابی را هم که دارید، ببرید پیش همان همسایه که دفعه پیش برده بودید.»

صبح زود همه را ریختم توی یک ساک و رفتم دم خانه همسایه. به زنش گفتم: «آقای برونسی را دوباره گرفتند.» به ساک اشاره کردم که گفت: «حاج خانم راستش من دیگر جرأت نمی‌کنم.» برگشتم خانه. مانده بودم آن‌ها را چه کار کنم. چند قالی داشتیم. بعضی از نوار‌ها را گذاشتم لای یکی از آن ها. چندتایی را که حساس‌تر بودند، گذاشتم لای پنبه‌های یکی از متکا‌ها و سر آن را دوباره دوختم. کتاب‌ها را هم در زیرزمین برده و داخل چراغ خوراک پزی و قابلمه پنهان کردم.

منتظر آمدن ساواکی‌ها بودم. ناگهان سر و کله نحس شان پیدا شد و از در و دیوار ریختند توی خانه. حسن هشت سال بیشتر نداشت. همانجا زبانش بند آمد. یکی از آن‌ها اسلحه دستش بود. گرفت سمتم و داد زد: «از جای خود تکان نخور.» شروع کردند به گشتن خانه. گاهی زیر چشمی قالی‌ها را نگاه می‌کردم. متوسل شده بودم به آقا امام زمان (عج). آقا هم چشم آن‌ها را گویی کور کرده بود. اصلا طرف قالی‌ها نرفتند. آخرش هم دست از پا درازتر رفتند پی کارشان.

باز هم آقای غیاثی رفت و سند گذاشت و عبدالحسین را آزاد کرد. چند روز بعد از آزاد شدن عبدالحسین، امام خمینی از پاریس آمدند. ۲۲ بهمن هم که انقلاب پیروز شد. همان روز‌ها همسرم با آقای غیاثی رفتن دنبال سند خانه که گرو ساداک بود. سند را رد کرده بودند تهران. برای همین راهی تهران شدند. وقتی برگشتند، سند را به همراه چند برگه دیگر آورده بودند. عبدالحسین خندید و برگه‌ها را به دستم داد و گفت: «حکم اعدام من است.»

چشم هایم گرد شد. سند را با پرونده عبدالحسین فرستاده بودند تهران. دادگاه حکم اعدام داده بود. به حساب آن‌ها پرونده او خیلی سنگین بود. وقتی حکم اعدام را می‌دیدم از ته دل خدا را شکر می‌کردم که امام از پاریس برگشته اند و انقلاب پیروز شده است وگرنه چند روز بعدش عبدالحسین را اعدام می‌کردند.

منبع:تسنیم

انتهای پیام/