قیمت تمام شده جنگ برایمان در نیامده است

ششمین دوره «فرزندان خمینی» با رونمایی از تازه‌های نشر روایت فتح در مجتمع فرهنگی هنری اسوه برگزار شد. 

در این مراسم مهدی محمدخانی مدیر انتشارات «روایت فتح» به تازه‌ترین نشر‌های این مجموعه اشاره کرد و گفت: در این مراسم نشر‌های جدید این مجموعه شامل عشق چرا ندارد؛ روایت زندگینامه محمد صاحبکرم شهید مدافع حرم از زبان همسرش با قلم مریم شیدا، کتاب سوقی شامل خاطرات ایرانی‌های بازگردانده شده از عراق به قلم شاهدخت حیدری، کتاب پس از دیوار برشی از زندگی عباس برهانی آزاده به قلم سید محمد خاتمی، کتاب راه سَفید زندگینامه داستانی شهید محمدجعفر حسینی ابوزینب مدافع حرم و فرمانده لشکر فاطمیون از زبان همسر به قلم فاطمه سادات کیایی، کتاب تو حمید منی؟ زندگینامه حمید زرگوشی دانشجوی دفاع مقدس
از زبان مادر رونمایی می‌شود. 

محمدخانی ادامه داد: رونمایی از کتاب‌های صوتی دلِ من هیچ، پیامبر بهشت، او مرگ را کشت، با تو می‌مانم، هفت شاخ، اسیر آلواتان و دو آثار مستند به نام‌های مه‌آباد به کارگردانی محسن دهنوی و کابوس ژنرال به کارگردانی احسان حجتی از بخش‌های دیگر این مراسم است.

در ادامه صدای همسر محمد صاحبکرم، شهید مدافع حرم و راوی کتاب عشق چرا ندارد پخش شد. 

مرتضی سرهنگی، نویسنده کتاب «اسرار جنگ به روایت اسرای عراقی» سخنران بعدی مراسم بود. او بر لزوم نوشتن خاطرات بعد از جنگ تاکید کرد و گفت: در همه جای دنیا نوشتن خاطرات بعد از جنگ یک سنت است. بعد از جنگ جهانی دوم امریکایی‌ها گروهی به نام گروه ۴۷ ایجاد کردند. تعدادی از سربازان و نویسندگان در این گروه جمع شدند. سربازانی که یک زمانی گرسنه بودند و در ویرانی‌های آلمان به دنبال یک تکه نان بودند، جایزه نوبل ادبیات را از آنِ خود کردند.

سرهنگی در پاسخ به این سوال که چرا خاطرات پس از جنگ نوشته می‌شود، توضیح داد: روس‌ها هم بعد از پایان جنگ اتحادیه نویسندگان جنگ را پایه‌ریزی کردند. هنوز بعد از ۸۰ سال آن‌ها درباره ادبیات جنگ کار می‌کنند. حتی بوسنی‌ها هم که جنگ داخلی داشتند، انجمن حفظ دستاورد‌های جنگ بوسنی و هرزگوین راه انداختند. حتی آنجا به من گفتند هرکس در بوسنی خاطرات بعد از جنگش را بنویسد، دادگاه لاهه آن‌ها را به عنوان جنایتکار جنگی احضار کرده و به زندان میندازد. سربازان هم می‌نویسند و به زندان می‌روند.

این نویسنده در پاسخ به چرایی نوشتن خاطرات پس از جنگ توضیح داد: خاطرات بعد از جنگ را می‌نویسیم، تا قیمت تمام شده جنگ برای ملت‌ها دربیاید. هنوز این قیمت برای ملت ما در نیامده است. اگر قیمت ثبت این خاطرات فهمیده شده بود، می‌فهمیدیم با مملکتمان چگونه رفتار کنیم. چند روز پیش با آزاده‌ای صحبت می‌کردم، که می‌گفت عراقی‌ها حدود هفت روز ما را حبس کرده بودند و ما نمی‌توانستیم بیرون برویم. حتی دیدم یکی بچه‌ها از تشنگی شیشه بخار شده پنجره را می‌مکد! 

به گفته وی، دنیا این اتفاقات را ثبت می‌کند، تا به مردم بگوید این چراغی که بالای سر شماست، به چه قیمت تمام شده است.

سرهنگی به بخشی از گفت‌وگوی خود با خلبان حسین لشکری اشاره کرد و گفت: یکبار با خلبان لشکری مهمان لشکر ۹۲ زره‌ای اهواز بودیم. شب در اقامتگاه بودیم و ایشان به من گفت: یک روز عراقی‌ها مرا از سلول انفرادی بیرون آوردند و به یک خانه ویلایی بردند. به من گفته بودند آن اتاق برای توست. آنجا تخت، بالش، تلویزیون، رادیو، میوه و سیگار داشت. من خیلی خوشحال شده بودم. آنجا من مسئولی به نام ابوفرح داشتم. او یک روز به من گفت که خلبان! تو اگر یک دقیقه به تلویزیون بغداد بیایی و بگویی ایران به بغداد حمله کرد، ما همه کار برای تو می‌کنیم. حتی سفارتخانه‌های ما در همه جای دنیا آماده پذیرایی از تو هستند. 

این خلبان تعریف می‌کرد که به ابوفرح گفتم اگر یک خلبان عراقی در ایران چنین کاری انجام دهد، شما به او چه می‌گویید؟ او گفت ما خائن می‌گوییم. من هم گفتم چرا می‌خواهید از من برای مملکتم خائن بسازید؟ بلافاصله مرا به سلول انفرادی بردم.

سرهنگی با بیان اینکه این خاطرات قیمت تمام شده جنگ است، که ادبیات قیمت آن را در می‌آورد، تصریح کرد: الان ایران خیلی خوب درباره ادبیات جنگ کار می‌کند. مراکز متعددی در تلاش هستند، تا قیمت تمام شده جنگ را در بیاورند.

در ادامه همسر شهید محمدجعفر حسینی، از مدافعان حرم به سخنرانی پرداخت و گفت: یقین دارم نگاه ابوزینب به کتاب راه سَفید بود. خانم کیایی، نویسنده اثر هم دُر دَری را مهمان کتاب کرد، که برایم ارزشمند است. بر این عقیده‌ام که گاهی اوقات می‌توان مقاومت را تقسیم کرد. همیشه غیور مردانی هستند که می‌جنگند و بانوانی که با صبر راوی دلتنگی‌هایشان می‌شوند و خاطرات عزیزانشان را در پس دلتنگی‌هایشان به زبان می‌آوردند. اما نگارنده‌هایی هم هستند که قلم می‌زنند و شهید و زندگی‌اش را معرفی می‌کنند. اگر نویسندگان نبودند و روایت نمی‌کردند، شهدا را نمی‌شناختیم. همین جوانانمان از باکری‌ها، سلیمانی‌ها، ابوزینب‌ها و ... یاد گرفتند و آن‌ها الگو و سرلوحه خودشان قرار دادند.