آیه‌ای که به تفسیر امام زمان (عج) به واقعه کربلا اشاره می‌کند+ صوت آیه ۱ سوره مریم

به گزارش خبرنگار حوزه قرآن و عترت  گروه فرهنگی باشگاه خبرنگاران جوان، قرآن کریم مشتمل بر معانی دقیق، تعالیم و حکمت‌هایی والا درباره حقیقت خلقت و اسرار هستی است که عمده مردم در عصر رسالت از درک آن ناتوان بودند از این رو پیامبر اکرم (ص) و پس از ایشان مفسران به تبیین و شرح جزئیات آیات قرآن کریم می‌پرداختند. ما نیز با هدف آشنایی بیشتر با آیات الهی، هر روز به چند آیه از کلام الله با استناد به تفاسیر معتبر از مفسران قرآن کریم می‌پردازیم.

بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمَنِ الرَّحِیمِ

به نام خداوند رحمتگر مهربان

کهیعص

کهیعص (این حروف رموز و اسراری است در میان خدا و رسول صلّی اللّه علیه و آله و سلّم).

فایل صوتی تلاوت آیه ۱ سوره مریم

تفسیر آیه ۱ سوره مریم

«کهیعص» از حروف مقطّعه قرآن است که در آن اسرار و رموزی نهفته ودر برخی دعا‌ها خداوند را به این حروف سوگند می‌دهیم ومی گوییم: «بحق کهیعص» چنانکه حضرت علی (ع) در دعایی فرمودند: «اللهم نسئلک یا کاف، ها، یا، عین، صاد».

در حدیث زکریا اشاره شده «کهیعص» مربوط به واقعه کربلا و شهادت خاندان پیامبر اسلام و بیدادگری حکومت یزید بود که آنان را در حال تشنگی و صبر به شهادت رساند.

بیشتر بخوانید

• آیه‌ای که به شش ماهه متولد شدن اباعبدالله (ع) اشاره دارد+ صوت آیه ۱۵ سوره احقاف

در کتاب تهذیب و بحارالانوار از امام سجاد (ع) در تفسیر این آیه نقل شده که می‌فرماید: «فَحَمَلَتْهُ فَانْتَبَذَتْ بِهِ مَکاناً قَصِیًّا» وقتی که مریم به او باردار شد، او را به مکانی دور افتاده برد، مریم از شهر دمشق خارج و به کربلا آمد، و عیسی (علیه السلام) را در محل شهادتگاه امام حسین (ع) به دنیا آورد و در همان شب بازگشت.

سعد بن عبداللَّه قمی می‌گوید امام زمان (عج) به من فرمودند: «سَلْ عمّا بدا لک منها»؛ هر چه در ذهن داری بپرس. من نیز
سؤالات زیادی پرسیدم. یکی از آن‌ها این بود که عرض کردم: یابن رسول اللَّه! از تفسیر آیه «کهیعص» برایم بفرمایید!

حضرت فرمودند: این حروف از خبر‌های غیبی هستند که خداوند آن‌ها را به اطّلاع بنده‌اش، حضرت زکریا (ع) رسانده و سپس داستان آن را برای حضرت محمد (ص) نقل کرده است. موضوع تفسیر آیه مذکور این گونه بوده است که حضرت زکریّا از خداوند درخواست کرد تا اسامی پنج تن را به وی بیاموزد.

جبرئیل نازل شد و اسامی پنج تن را برایش نام برد و بیان داشت: این اسامی عبارتند از؛ حضرت محمّد (ص)، حضرت علی (ع)، حضرت فاطمه (س)، امام حسن و امام حسین (علیهما السلام).

حضرت زکریا با شنیدن این نام‌ها، غم و غصّه‌اش برطرف شده و اندوهش به خوشی تبدیل می‌شد، امّا وقتی به نام مبارک امام حسین (ع) می‌رسید، اشک در چشمانش حلقه زده و نفس‌هایش به‌شماره می‌افتاد.

به‌همین علت روزی عرض کرد: پروردگارا! مرا چه می‌شود که وقتی نام چهار نفر اوّل از پنج تن را می‌برم، با اسامی آنان آرامش خاطر پیدا می‌کنم و اندوهم برطرف می‌شود، امّا وقتی نام امام حسین (ع) را بر زبان جاری می‌کنم، اشکم جاری شده و ناله از جگرم بلند می‌شود؟

خداوند داستان حضرت سیدالشهداء (ع) را برای زکریّا نقل کرده و فرمود: تفسیر «کهیعص» این است؛ پس «کاف» علامت اختصاری نام کربلاست، «هاء» علامت شهادت خاندان امام حسین (ع)، «یاء» علامت نام یزید بوده که همان کسی است که این ستم را بر امام حسین (ع) روا داشته، «عین» علامت عطش و تشنگی امام (ع) در روز عاشورا است و «صاد» علامت صبر و بردباری سیدالشهداء (ع) در مواجهه با این مصائب است.

انتهای پیام/