باید جنبه هنری ادبیات هیئت تقویت شود/ کسی صرفاً با رفتن به کارگاه شعر شاعر نمی‌شو‌د

میلاد فخرایی متولد ۱۳۷۳ فارغ التحصیل رشته علوم قرآن و حدیث، شاعر آيینی و مداح جوان اهل بیت عصمت و طهارت (ع) است. وی تاکنون در چندین ویژه برنامه تلویزیونی سروده‌های خود در وصف اهل بیت را خوانده و دوستداران شعر و ادب را به فیض رسانده است.

این شاعر جوان در گفتگو با خبرنگار حوزه ادبیات گروه فرهنگی باشگاه خبرنگاران جوان؛ در خصوص آغاز فعالیت‌های ادبی خود گفت: پدرم اهل شعر بود و من از کودکی با این فضا مانوس بودم. کلاس چهارم ابتدایی برای نخستین بار شعر سرودم. قالب این شعر مثنوی و در وصف امیرالمومنین (ع) بود و اشکال ردیف و قافیه هم نداشت، از همان ابتدا علاقه ام به شعر جدی بود و با مرور زمان پر رنگ‌تر شد.

وی در پاسخ به اینکه در کارگاه‌های شعر کدام اساتید شرکت کرده و سرودن شعر را آموخته، اظهار كرد: شاعر بودن طبع می خواهد و مطالعه فراوان. کسی که شعر می‌گوید احساسات خود را نسبت به موضوعات مختلف بیان می کند. از برادر بزرگم دکتر محمد عظیمی نکات بسیاری آموختم. حضور و شعرخوانی در جمع‌های مختلف باعث شد که من با شاعران بسیاری آشنا شوم و تبادل نظر با آنان هر روز بر دایره اطلاعاتم می‌افزود.

اين مداح جوان ادامه داد: به نظرم هیچ کس صرفا با حضور در کارگاه شعر شاعر نمی‌شود؛ زیرا در این کارگاه‌ها عموما شعری که خوانده می‌شود مورد نقدی ظاهری قرار می‌گیرد و معمولا شاعر هم خیلی آن نقد را در سروده اش دخیل نمی‌کند. الان کارگاه‌ها جز تعداد معدودی بیشتر به محلی تبدیل شده اند برای ارائه آثار نه نقد و بررسی سازنده.

فخرایی با بیان اینکه درباره هر موضوعی که برای او دغدغه باشد شعر می‌گوید، تصریح کرد:، چون در اکثر محافل ادبی شعر‌های مذهبی می‌خوانم، به عنوان شاعر آيینی شناخته شده ام. شعرخوانی در ویژه برنامه‌های تلویزیونی ماه محرم و ماه مبارک رمضان نیز این موضوع را پررنگ‌تر کرده است.

وی در پاره‌ای از توضیحات خود درباره شعر آيینی بیان کرد: شعر آيینی یک مفهوم گسترده است؛ ادبیات هیئت تنها بخشی از این سبک شعری است. به این معنا که مناجات نامه‌ها و حتی بهاریه‌ها را نیز می توان جزو شعر آيینی محسوب کرد؛ چون جشن گرفتن بهار یک آیین است و برداشتی که از شعر آيینی در قالب شعر‌های مذهبی به وجود آمده، اشتباه است.

وی محمد سهرابی و علی اکبر لطیفیان را به عنوان شاعران توانمند آيینی و مورد قبول عام نام برد و گفت: این دو شاعر زبان‌های مختلفی در سرودن شعر دارند و با وجود این دو زبان متفاوت مقبولیت بالایی در حوزه ادبیات آيینی پيدا كرده اند. استاد غلامرضا سازگار نیز در حوزه ادبیات هیئت بی نظیر است.

فخرایی در ادامه مانوس نبودن شاعران جوان با مطالعه را یک نقطه ضعف برای آنان برشمرد و تشریح کرد: یک شاعر با کلمات سر و کار دارد، به میزانی که مطالعه شاعری بیشتر باشد دایره کلمات او نیز وسیع‌تر خواهد شد. مطالعه سبک و سیاق بزرگان و چهره‌های موفق در هر رشته هنری بروز اشتباهات در آن رشته را کاهش می‌دهد. به طور مثال کسی که بیدل یا صائب می خواند ناخودآگاه از کاربرد مضامین تکراری پرهیز می‌کند.

وی افزود: مشکل دوم در این حوزه بی اعتنایی به ادبیات کلاسیک است؛ شاعران جوان بیشتر ادبیات معاصر البته معاصر نه به معنای اشعار شهریار و... بلکه ادبیات ده سال اخير را مطالعه می‌کنند. این موضوع بد نیست، اما همان شاعر اگر نتواند شاهنامه بخواند یک مشکل و ضعف بسیار بزرگ برای او به حساب می‌آید.

اين شاعر جوان درباره مقام و موفقیت‌هایی که در جشنواره‌های شعر کسب کرده، گفت: دیدگاه شاعران آيینی این است که سرودن شعر برای اهل بیت بزرگ‌ترین موفقیت است. هر مسابقه با هر مقدار جایزه به ارزش یک گوشه چشمی از امامان بزرگوار نمی‌رسد. مقام و پاداش این حوزه معنوی و غرقابل وصف است.

وی در پایان ضمن اشاره به انتقاد‌های شاعران آزاد از ادبیات هیئت بیان کرد: شاعران باید دقت بیشتری به جنبه هنری شعر هیئت داشته باشند. در این سال‌ها شعر هیئت بیشتر با رویکرد روضه پیش رفته و به ادبیات هیئت به عنوان یک جنبه هنری کمتر توجه شده است. همین موضوع نقد جامعه ادبی را هم به همراه دارد. انتقاد آن‌ها تا حدودی درست است. بنابراین شاعران باید اشعار هیئتی خود را آنچنان بنویسند که در مجامع ادبی قابل دفاع باشد.

انتهای پیام/