آتلانتیکو: تغییر جغرافیای سیاسی باعث شده موازنه قدرت در اوپک به نفع ایران شود
تغییر جغرافیای سیاسی غرب آسیا باعث شده است موازنه قدرت در اوپک تغییر کند و ایران می تواند سلطه عربستان را بر این سازمان بی اثر کند.
به گزارش گروه بین الملل باشگاه خبرنگاران جوان، "استفان سیلوستر،" کارشناس بخش انرژی در فرانسه، این مطلب را در مصاحبه با پایگاه اطلاع رسانی فرانسوی آتلانتیکو مطرح کرد.
استفان سیلوستر مهندس فیزیک کاربردی، استاد مدرسه کسب و کار پاریس و متخصص خطرات انرژی و عضو گروه خطرات انرژی مدرسه بازرگانی و مدیریت پاریس است.
آتلانتیکو از سیلوستر پرسید در پی لغو تحریم های ایران، این کشور تولید نفت خود را از دو میلیون و 900 هزار بشکه در سپتامبر سال 2015 به سه میلیون و 600 هزار بشکه در آوریل سال 2016 رساند و به نظر می رسد بخش بسیار زیادی از این افزایش تولید، جذب چین می شود. با این ترتیب بازندگان بازگشت ایران به بازار نفت جهان ،در خصوص سهم بازار، چه کسانی هستند؟
سیلوستر پاسخ داد: افزایش تولید ایران با توجه به اهداف اعلام شده دولت این کشور صورت می گیرد، که بازگشتن به سطح قبل از تحریم های بین المللی یعنی حدود چهار میلیون بشکه در روز است.
چین سال هاست که اولین خریدار نفت ایران است و پس از چین، هند و کره جنوبی مشتریان اصلی نفت ایران هستند. این موقعیت از زمان تحریم های غرب در سال 2011 تسریع شد. پس از وضع تحریم ها، اروپایی ها واردات نفت خود را از ایران به شدت کاهش دادند و در حال حاضر چینی ها سهم اروپایی ها را که حدود 600 هزار بشکه در روز است می خرند که بیش از یک سوم صادرات نفت ایران است.
روابط دو کشور ایران و چین از زمان توافقنامه مشارکت سال 2009 مستحکم شده است. اولین کشوری که از این وضعیت ناراحت است عربستان سعودی، اولین تأمین کننده نفت چین است و پس از عربستان آنگولا و روسیه هستند. چند کشور درباره سهم بازار چین با یکدیگر مبارزه می کنند و رقابت در این مورد جدی است. در این مبارزه ایران و عراق جایگاه خوبی برای فروش تولید خود دارند اما با توجه به این که مصرف چین مدام افزایش می یابد می توان گفت در حال حاضر بازنده ای وجود ندارد.
آتلانتیکو: پیامدهای تغییر ناگهانی وضع جغرافیای سیاسی منطقه خاورمیانه چیست؟
سیلوستر: اولین پیامد، تغییر موازنه قدرت در اوپک است. از زمانی که عراق به دست شیعیان افتاده است ایران دیگر (در اوپک) تنها نیست و می تواند سلطه عربستان را بر این سازمان بی اثر کند. این مطلب ماه گذشته عیان شد؛ زمانی که تهران شرکت در نشست اوپک برای حفظ سقف تولید را نپذیرفت و در نتیجه، این ابتکار عربستان به شکست انجامید.
این درحالی است که آمریکا هم در پی تغییر مسیر راهبرد دیپلماتیک خود به سوی قلمروهای شیعه است. اتاقهای فکر بانفوذ ،امیدوارند از این شریک دست و پا گیر وهابی فاصله گیرند.
در همین حال، روسیه خود را آماده کرده است این جای خالی را پر کند و با کارتهای خود در خاورمیانه وارد بازی شود.
آتلانتیکو: آیا چین هم منافع خاصی در معامله با ایران دارد؟
سیلوستر: چین با هر شریکی که نفت مورد نیاز این کشور را تأمین کند، معامله می کند. با توجه به این نکته، راهبرد چین بسیار عملگرایانه است. این کشور تلاش می کند منابع تأمین نفت خود را بسیار متنوع کند تا مطمئن باشد در صورت بروز حوادث ژئوپولیتیکی نفتش تأمین می شود، حوادثی مثل آنچه در لیبی، سودان و یا سوریه روی داده و ممکن است در ونزوئلا یا جاهای دیگر هم روی دهد.
چین برای همین ترجیح می دهد به غیر از عربستان سعودی، تأمین کنندگان دیگری هم داشته باشد. به همین منظور قراردادهایی با بیش از 20 کشور دیگر امضا کرده است. ایران کشور مورد علاقه چین است زیرا این کشور منابع متعدد انرژی همچون گاز و اورانیوم و سطح علمی بسیار خوبی دارد و با بیش از 80 میلیون جمعیت، بازار خوبی برای تولیدات چینی محسوب می شود.
آتلانتیکو: اهداف بلند مدت ایران در زمینه تولید نفت چیست؟ آیا می تواند به بالاترین سطح تولید خود برسد؟
سیلوستر: بله، نظام ایران امیدوار است به سطح تولید شش میلیون بشکه در روز برسد. اگر این میزان تولید را به تولید عراق که به تازگی از 3 میلیون بشکه در روز فراتر رفته و به تولید جمهوری آذربایجان که 800 هزار بشکه در روز است اضافه کنیم، می بینیم که تولید این کشورها با تولید عربستان برابر می شود و این عامل روانی بسیار مهمی در جنگ نفوذ است؛ اما ایران هنوز از دسترسی به این ابزارها دور است و دولت طرحی را برای سرمایه گذاری صدها میلیارد دلاری در بخش نفتی تهیه کرده است.
وی افزود: این طرح به شرکای بین المللی نیاز دارد، به ویژه در جذب فن آوریهایی که ایران در اختیار ندارد. در ضمن مشکل سقف تولید هم وجود دارد. ایران معتقد است در زمان تحریم‌ها از بخش مهمی از صادرات خود محروم شده است و بازگشت به سقف تولید خود در اوپک را حق مسلم خود می داند. افزون بر این مصرف داخلی ایران در سالهای اخیر افزایش یافته و ظرفیت صادرات آن کمتر شده است.
در حال حاضر اوپک در پی ثابت نگه داشتن تولید اعضای خود است و هر کاری می کند تا مانع افزایش تولید ایران شود. این وضع ممکن است به فروپاشی اوپک منجر شود. ولی افزایش قیمت ها تنش ها را کم می کند و اگر بهای هر بشکه نفت به بالای 60 دلار برسد اوپک توجه کمتری به تولید ایران خواهد داشت.
انتهای پیام/
