هیچ آدابی و ترتیبی مجو / هرچه می‌خواهد دل تنگت بگو

خبرنگار خانواده باشگاه خبرنگاران:  "گفتگو" و "ارتباط" چیزی است که کم رنگ شدن آن در خانواده به حدی شده که داد آقای گودرزی را هم درآورده است. ارتباطی که در عرصه زندگی کم کم رنگ باخته و ما نیز خود متوجه آن نبوده‌ایم و آن چنان که باید، به رخت بربستن از روز و روزگارمان وقعی نمی‌نهیم.

خانواده به عنوان هسته اولیه و مهم‌ترین نهاد جامعه، بر پایه ارتباط بین فردی زوجین و فرزندان پا برجا می‌ماند و گفت و گو و صمیمیت، مهم‌ترین جلوه‌گاه ارتباط بین اعضای خانواده است.

از رهگذر گفت و گو می‌توان فرهنگ گذشته را انتقال داد و اگر فرهنگ قدیمی‌ها به امروز منتقل نشود، رهاورد آن گسست از گذشته‌ها و خالی شدن زندگی فرزندان‌مان از مهارت گذران زندگی و رفتار صحیح اجتماعی است.

دکتر جعفر بای، روان‌شناس می‌گوید: اگر تفاهم بین اعضای خانواده حاکم شود، قطعاً فرصت مناسبی برای گفت و گوی خانوادگی فراهم خواهد شد. وجود اشتراک و اهداف مشترک بین اعضای خانواده می‌تواند بهانه‌هایی برای ایجاد تفاهم و گفت و گو فراهم کند.

تفاهم و درک متقابل در خانواده، زیرساخت ایجاد صمیمیت و انگیزه لازم برای گفت و گوی سازنده است. تا والدین فرزندان‌شان را درک نکنند، انگیزه‌ای برای گفت و گو فراهم نمی‌شود و تا اعضای خانواده ساعاتی را کنار یکدیگر نباشند و آسوده خاطر دغدغه‌هایشان را با هم مطرح نکنند، درکی شکل نمی‌گیرد.

با تأسف، امروزه به دلیل اشتغال مادرِ خانواده و چند شیفت کار کردن پدر به عنوان سرپرست، فرصت‌های همنشینی اعضای خانواده آن قدر کاهش یافته که چند دقیقه‌ای هم که حضور والدین در خانه میسر است، صرف تماشای تلویزیون یا گشت و گذار در شبکه‌های اجتماعی تلفن همراه می‌گردد! آسیب‌هایی که نه فقط بزرگ‌ترها را درگیر خود ساخته بلکه کودکان، نوجوانان و جوانان را با شدتی بیشتر به خود مشغول ساخته است.

در فضایی این چنینی، روز به روز فاصله‌های خانوادگی بیشتر می‌گردد و آن چه که به قهقرای فراموشی می‌رود، با هم نشستن و گفت و گو کردن است. درد و دل‌هایی که در گذشته، امیدی بود برای تک تکِ مردم اجتماع که در خانواده آموخته می‌شد، امروزه آن‌ها به فضاهای خارج از خانواده منتقل شده است!

اگر فرزندان، در فضای صمیمی خانواده، به بازگو کردن دردها و دغدغه‌ها و سؤالات خود نپردازند، مشخص نیست که حاصل در میان گذاشتن مسائل‌شان با خارج از خانواده چه پیامدی در پی خواهد داشت! هنگامی که فرزند، با اصول اولیه گفت و گو و مهارت ارتباط در خانواده آشنا نشده باشد، به احتمال زیاد، در ارتباط با خارج از خانواده خود دچار آسیب‌های جبران ناپذیر خواهد شد.

آن چه که بر فضای کم رنگ شدن گفت و شنود خانواده، دامن می‌زند، وجود اتاق‌های اختصاصی در خانه و پناه بردن فرزندان خانواده به آن جا به خاطر سردی برخورد والدین با آن‌هاست.

شاید اگر والدین، کودکان خود را از سنین پایین‌تر به گفت و گوهای خود راه می‌دادند و سرد با آن‌ها برخورد نمی‌کردند، این پناهگاه نامناسب و ناامن، برای این آینده‌سازان، به وجود نمی‌آمد که چیزی جز دوری از واقعیت و افسردگی‌های پنهان برایشان به ارمغان نمی‌آورد!

فضای صمیمی بین اعضای خانواده، حس پشتیبانی و حمایت از یکدیگر را تقویت می‌کند به گونه‌ای که آن‌ها خود را تنها حس نمی‌کنند. از این مسیر، در خانواده‌ها، روح جمعی حاکم می‌شود و باعث افزایش قوت قلب، روحیه گفت و گو و ارتباط با اجتماع می‌شود.