مرد میانسال هراسان از پله ها پایین آمد. جلوی پایش را به سختی می دید. راه پله ها و حتی در و دیوار دور سرش می چرخید. به در خروجی که رسید به طرف خیابان دوید. کلانتری کمی جلوتر بود و او بارها آن را دیده بود اما حتی تصورش را هم نمی کرد که خودش روزی به آنجا برود تا درباره جنایتی که مرتکب شده بود اعتراف کند.
خبر خودکشی پسری جوان به نام محمود به کارآگاهان جنایی استان فارس اعلام شد. آنان به خانه متوفی رفتند و جنازه او را درحالی‌که حلق‌آویز شده بود و به‌نظر می‌رسید خودکشی کرده است، مشاهده کردند اما وقتی جسد با دقت معاینه شد زخمی دیده شد که به احتمال زیاد اثر اصابت گلوله بود.
دفعه دوم احتمال انجام قصاص بیشتر بود. 6 نفر از زندان رجایی شهر بودیم و دوباره یک زن از اوین به ما اضافه شد، آن زمان پای چوبه دار آیت الکرسی خواندم و منتظر بودم هر لحظه بمیرم. از خدا خواستم که به من فرصت جبران بدهد. آن موقع هیچ کس حالش خوب نبود. یکی داد زد که دستبند و پابند "صفر" را باز کنید و بیاوریدش پایین، وقت گرفته. آن روز همه اعدام شدند جز من..