میانگین زمانی که کودکان، جوانان و بزرگسالان با گوشی‌های تلفن همراه هوشمندشان می‌گذرانند در سالیان اخیر افزایش یافته است و یکی از علل اصلی آن قرنطینه‌های ناشی از پاندمی کووید – ۱۹ بوده است. ۷۹ درصد از والدین بریتانیایی گزارش داده اند که زمان استفاده فرزندان شان از صفحه نمایش پس از پاندمی کووید افزایش یافته است اگرچه به نظر می‌رسد آخرین آمار جهانی در سال ۲۰۲۳ بازگشت به سطوح پیش از پاندمی کووید را برای مدت زمان استفاده بزرگسالان از صفحه نمایش نشان می‌دهد. بر اساس داده‌های مرکز کنترل و پیشگیری از بیماری‌های امریکا در سال ۲۰۱۸ میلادی یک نوجوان ۱۱ تا ۱۴ ساله در ایالات متحده به طور میانگین روزانه ۹ ساعت را جلوی صفحه نمایش می‌گذراند.

تعداد زیادی از والدین از سرتاسر جهان به "گاردین" درباره نوع و میزان استفاده فرزندان شان از نمایشگر‌ها از کودکان نوپا گرفته تا نوجوانان گفته اند. این والدین از کشور‌های مختلف در شش قاره جهان بودند. در حالی که اقلیت قابل توجهی از آنان از استفاده فرزندان شان از گوشی تلفن همراه هوشمند راضی بودند اکثر آنان گفتند که از زمانی که فرزندان شان در فضای آنلاین می‌گذرانند و از تاثیری که فکر می‌کنند بر روحیه و تمرکز آنان می‌گذارد ناراضی هستند.

"استیو" پسر دو نوجوان ۱۳ و ۱۵ سال در هلند یکی از آن والدین است. او می‌گوید:"نمی توان بچه‌ها را از در اختیار داشتن داشتن گوشی تلفن همراه هوشمند منع کرد نه تنها بدان خاطر که فناوری به جنبه‌ای اساسی از زندگی مدرن تبدیل شده بلکه بدان خاطر که بخشی از نحوه تعامل آنان با همسالان خود است".

فرزندان استیو از Family Link Google استفاده می‌کنند تا زمان صرف شده روی دستگاه‌ها را با روش‌های قدیمی‌تر محدود کنند مانند قانون "تلفن کنار میز نیست". آنان هم چنین فرزندان خود را از "مصرف چند رسانه ای" منصرف می‌کنند: اگر در حال تماشای تلویزیون هستید از گوشی تلفن همراه هوشمند خود استفاده نکنید.

رویکرد‌های محدود کننده زمان سپری شده فرزندان در مقابل یک صفحه نمایش بسیار متفاوت هستند. در حالی که برخی نگرش آزادانه را اتخاذ می‌کنند و برخی دیگر روش "پیشگیری بهترین درمان است" (دسترسی صفر یا کاملا تحت نظارت فرزندان به صفحه نمایش) اکثر والدین خود را در جایی در میانه یافتند و قوانینی مانند "بدون صفحه نمایش در شب" را بر فرزندان شان تحمیل کردند. والدین در مورد ابزار‌های نظارتی مختلفی که به آن‌ها اعتماد داشتند گفتند اگرچه بسیاری از آنان گلایه‌مند بودند که فرزندان شان در طفره رفتن از آن کنترل‌ها مهارت پیدا کرده اند. علیرغم آن که برخی از والدین تصمیم گرفتند اینترنت وای فای را غیر فعال کنند یا دستگاه‌های دارای صفحه نمایش فرزندان شان را مصادره نمایند برخی دیگر تلاش کردند رویکرد‌های تعاملی بیش تری داشته باشند و از "الگوسازی" استفاده کردند و در مورد رابطه خود با دستگاه‌های دارای صفحه نمایش بحث کرده و تقویت علائق دیگر را تشویق کردند.

"آدیتیا" پدری ۳۴ ساله می‌گوید که فرزندش از زمان که او مداخله کرده و وارد عمل شده زمان کم تری را در فضای مجازی سپری می‌کند. آدیتیا در بمبئی می‌گوید پسرش در اوایل سال گذشته روزانه تا چهار ساعت در روز در حال زل زدن به نمایشگر‌ها بود. این روز‌ها آن کودک چهار ساله حدودا نیم ساعت در روز از برنامه‌های آموزشی یوتیوب استفاده می‌کند.

آدیتیا می‌گوید:"من و مادرش مشاهده کردیم که تماشای صفحه نمایش بیش از آن که برای او مفید باشد آسیب رسان است و باعث محدود شدن تعامل او با همسالان اش شده بود". آدیتیا که در زمینه بانکداری مشعغول به کار است می‌گوید:" تلاش زیادی برای کاهش زمان تماشای صفحه نمایش توسط فرزندمان و در اختیار داشتن بازی‌های رومیزی، کتاب‌ها و فعالیت بدنی بیش‌تر در زندگی اش انجام دادیم. ما سعی کردیم علائق فرزندمان را متوجه شویم و سپس بازی‌ها و کتب مرتبط را برای او تهیه کردیم".

آدریان یک مهندس ۴۳ ساله که مدت زمان وقت گذرانی دختر چهار ساله اش در مقابل صفحه نمایش به ۳۰ دقیقه در روز محدود شده نمونه‌ای مثال زدنی در موفقیت برای محدود کردن وقت گذرانی فرزند در مقابل صفحه نمایش توسط والدین است.

او می‌گوید:" با تماشای رفتار دیگران متوجه شدم که وقتی گوشی تلفن همراه هوشمند به اولویت ما تبدیل می‌شود تا چه اندازه آسیب زا خواهد بود. من اعضای یک خانواده کامل را در یک رستوران دیدم که دائما سرشان در گوشی‌های شان بود و با یکدیگر صحبت نمی‌کردند. من خود تلاش می‌کنم کم‌تر از گوشی تلفن همراه هوشمند استفاده کنم. تا زمانی که من مدت زمان استفاده ام از گوشی تلفن همراه هوشمند را کاهش ندهم چگونه می‌توانم توقع داشته باشم که دخترم ساعاتی طولانی از گوشی تلفن همراه هوشمند استفاده نکند؟ در نتیجه، من تصمیم گرفتم برای او الگوسازی کنم و الگویش باشم".

والدین نوجوانان به طور خاص در مورد تاثیر رسانه‌های اجتماعی بر سلامت روانی فرزندان شان ابراز نگرانی کردند. جین ۵۸ ساله روانشناس در کیپ تاون می‌گوید دختر ۱۵ ساله اش مدت زمانی بسیار بیش از ۴۵ دقیقه در طول روز برای گذراندن وقت در اینستاگرام صرف می‌کرد. جین در مورد آن که فرزندش با گذراندن وقت در رسانه‌های اجتماعی چه احساسی داشت با او صحبت کرده بود. جین می‌گوید:"به نظر من این موضوعی نیست که خیلی زود قابل حل شدن باشد باید به صحبت کردن با فرزندتان ادامه دهید".

دختر او که بین ساعت ۹ شب تا ۷ صبح در خانه اجازه دسترسی به اینترنت را ندارد تنها ۱۸ ماه پیش یک گوشی تلفن همراه هوشمند دریافت کرد. جین می‌گوید: "هنوز در حال تلاش هستیم. فرزندم در اینستاگرام بیش‌تر حضور دارد. زمانی که دچار استرس است به گوشی اش پناه می‌برد، اما من فکر می‌کنم وقت گذراندن با گوشی تلفن همراه هوشمند بیش‌تر باعث افزایش استرس او می‌شود".

برای بسیاری از والدین رسیدگی به شغل و تعهدات دیگر بدان معناست که آنان برای تنظیم زمان نمایش فرزندشان با مشکل مواجه هستند. "انگا" معلمی در ویتنام که در دهه سوم عمرش به سر می‌برد می‌گوید نظارت بر محتوایی که کودک شش ساله اش در گوشی تلفن همراه هوشمند پدربزرگ و مادربزرگ اش هنگامی که او سرکار است می‌بیند کار دشواری می‌باشد. او می‌افزاید:" من نمی‌توانم محتوایی را که او تماشا می‌کند کنترل کنم". او می‌گوید فرزندش از کنترل صوتی برای دسترسی به فیلم‌ها و بازی‌ها استفاده می‌کند. او می‌افزاید:"من از میزان زمانی که پسرم به تماشای صفحه نمایش می‌گذراند ناراضی هستم این موضوع باعث ایجاد مشکلاتی در ارتباط با چشم‌های او شده است".

با این وجود، در این میان محتوا نیز اهمیت دارد و بسیاری از والدین می‌گویند که از دیدن یادگیری مهارت‌های جدید فرزندان شان به صورت آنلاین خوشحال هستند.

از دید "جین" یک مدیر محصول ۵۱ ساله در لوکزامبورگ و مادر دو فرزند نگرانی در مورد مدت زمان طولانی وقت گذرانی فرزندان در مقابل صفحه نمایش تمرکز اشتباهی می‌باشد. او می‌گوید:"گوشی‌ها و تبلت‌ها در آینده نیز بخشی از زندگی آنان خواهند بود آنان باید بیاموزند که استفاده خود از آن وسایل را کنترل کنند. این صرفا در مورد دستگاه نیست بلکه درمورد محتوای مصرف شده از طریق آن است. فناوری جدید یک بحران وجودی ایجاد می‌کند که با گذر زمان فروکش می‌کند". برای برخی از جوانان فراگیر بودن اینترنت بر دنیای اجتماعی آنان تاثیر می‌گذارد، زیرا از ظرفیت بالقوه ارتباط حضوری شان می‌کاهد. "ماری" یکی از کارکنان بخش سلامت و بهداشت در نیوزیلند می‌گوید وقتی پسر ۱۵ ساله اش با اکثر دوستان اش معاشرت می‌کند آنان وقت خود را در دنیای دیجیتال جداگانه خود می‌گذرانند.

او می‌گوید:"معمولا با گوشی‌های شان بازی می‌کنند ویدئو‌های کوتاهی را در رسانه‌های اجتماعی تماشا می‌کنند حتی اگر در زندگی واقعی در کنار یکدیگر باشند وقت گذرانی شان این گونه است". این مادر ۴۶ ساله می‌گوید از دید او فرزندش و همسالان او تنها و کسل کننده هستند. جک پسر ماری نیز قدری احساس تنهایی می‌کند و می‌گوید:"زندگی خوب است و مدرسه نیز خوب است مگر از نظر اجتماعی". او می‌گوید که چگونه فراگیر بودن گوشی‌های تلفن هوشمند باعث افزایش فشار اجتماعی در مدرسه نیز شده است. او می‌افزاید:" این که چگونه دیگر بچه‌ها از گوشی تلفن هوشمند در مدرسه استفاده می‌کنند تاثیر منفی بر من می‌گذارد.

همه افرادی که گوشی تلفن همراه هوشمند دارند عمدتا از آن برای گذراندن وقت در رسانه‌های اجتماعی استفاده می‌کنند. در کلاس و خارج از کلاس شما دائما تهدید می‌شوید که هرگونه اشتباهی که از شما سر زده باشد ضبط شده و دوستان تان می‌توانند آن را در قالب پست و استوری منتشر کنند. این وضعیت و مشاهده فیلمبرداری یکی از دوستان می‌تواند باعث دعوا و مشاجره شود".

او می‌افزاید:"اگر احساس کنید افراد زیادی در حال فیلمبرداری یا عکسبرداری از شما هستند تمرکز کردن در کلاس درس برای تان دشوارتر خواهد بود. به نظرم اگر بر روی گوشی‌های تلفن همراه دانش آموزان صرفا قابلیت ارسال و دریافت پیامک و چند بازی وجود داشته باشد بهتر خواهد بود، زیرا در آن صورت تنها بر روی خود بچه‌ها تاثیر می‌گذارد و نه بر روی دوستان و همسالان شان".

منبع: فرارو