کاهش روند پیشروی پارکینسون و آلزایمر با زندگی در طبیعت

یک مطالعه جدید بر اساس بیش از یک و نیم دهه ردیابی خطر بیماری در میان نزدیک به ۶۲ میلیون آمریکایی ۶۵ سال به بالا انجام شده است.

جوشم کلمپ میکر، نویسنده ارشد این مقاله از دانشگاه هاروارد بوستون، خاطر نشان کرد: تحقیقات قبلی نشان داده اند که محیط‌های طبیعی مانند جنگل‌ها، پارک‌ها و رودخانه‌ها می‌توانند به کاهش استرس و بهبود توجه کمک کنند. علاوه بر این، محیط‌های طبیعی تنظیماتی را برای فعالیت بدنی و تعاملات اجتماعی فراهم می‌کنند و ممکن است قرار گرفتن در معرض آلودگی هوا، گرمای شدید و سر و صدای ترافیک را کاهش دهند.

محققان با تمرکز بر پذیرش افراد مبتلا به آلزایمر و پارکینسون در بیمارستان می‌خواستند بدانند که آیا قرار گرفتن در معرض بیشتر طبیعت، احتمال پیشرفت سریع هر یک از این بیماری‌ها را کاهش می‌دهد یا خیر.

کلمپ میکر گفت: ما پی بردیم هر چه محیط اطراف یک فرد مسن سرسبزتر باشد، خطر بستری شدن در بیمارستان برای هر یک از بیماری‌های عصبی کاهش می‌یابد.

محققان هیچ مدرکی مبنی بر این که بیمارانی که در مناطقی با پارک‌ها و آبراه‌های بیشتر زندگی می‌کنند، کمتر در معرض خطر بستری شدن در بیمارستان با آلزایمر هستند، پیدا نکردند.

اما خطر بستری شدن در بیمارستان در میان افرادی که در مناطقی با پوشش گیاهی بیشتر زندگی می‌کردند، کمتر بود.

محققان دریافتند به ازای هر افزایش ۱۶ درصدی پوشش پارک، خطر بستری شدن در بیمارستان به دلیل پارکینسون ۳ درصد کاهش می‌یابد.

او در ادامه افزود: زندگی در نزدیکی فضا‌های سبز و آبی یا اطراف آن ممکن است اثرات مفیدی بر سلامتی داشته باشد. از جمله میزان آلودگی، استرس و صدای کمتر.

تحقیقات نشان می‌دهند که فضا‌های سبز احساسات مثبت افراد مانند شادی را تحریک می‌کنند و احساسات منفی مانند خشم را کاهش می‌دهند که همگی با سطوح پایین‌تر استرس مرتبط هستند.