همه درس‌هایی که می‌توان از زندگی امام جواد (ع) گرفت

محمدحسین قمی استاد دانشگاه و کارشناس امور مذهبی، در گفت‌وگو با خبرنگار حوزه قرآن و عترت  گروه فرهنگی باشگاه خبرنگاران جوان، با طرح ابعاد شخصیتی و رفتاری در زندگانی امام جواد (ع)، گفت: صحبت پیرامون مقام والای امامت امری بسیار سخت و همواره نشان دهنده کوتاهی و محدودیت فکر و اندیشه است. آنچه که در مقام امامت و فهم سیره اهل بیت عصمت و طهارت مطرح می‌شود،  از آنچه که در واقع موجود است، بسیار اندک است و خوشه‌ای است از خرمن عظمت و بزرگی امامان.

وی ادامه داد: ما شاید به دلیل ارتباط عاطفی و دیگر امور مثلا به امام حسین علیه‌السلام ارادت قلبی بیشتری داشته باشیم، ولی در اصل میان مقام امامت و جایگاه رفیع هدایت میان اهل بیت علیهم السلام هیچ تفاوتی نیست. اگر امامی شصت ساله است یا امام دیگری در ابتدای امامتش شش یا هفت سال سن داشته، در اتصال به علم الهی و مظهر اسماء و صفات خدا بودن و همچنین هدایت و رساندن بندگان خدا به مقصد عبودیت هیچ تفاوتی با یکدیگر ندارند. در خصوص حضرت جواد الائمه (ع) هم که ایشان نوجوان و سنشان از همه امامان پایین‌تر است و در حدود هفت سالگی به امامت رسیدند، همینطور است و هیچ گاه از مقامات عالی امامت کم نمی‌کند؛ لذا با نظر به این مسئله باید در ژرفای اقیانوس شناخت اهل بیت ورود کرد.

اظهار مخالفت با تفکرات باطل در قالب منطق و دلیل

این کارشناس مذهبی افزود: وجود مقدس امام جواد نسبت به دشمنان دین و امر ولایت و کسانی که به امیر المومنین (ع) و حضرت زهرای اطهر(س) جسارت کرده و حق ولایت را از ایشان غصب کرده بودند، خط و مرزشان را مشخص و دشمنی خودشان را ابراز می کردند. البته با توجه به شرایط زمانی با روشنگری نه صرف ابراز کینه؛ بلکه ایشان با بیان واقعیت تاریخی در مقام بصیرت و تبیین فضای حاکم بر عصر ولایت حضرت امیر می پرداختند و نسبت به ولایت امیرالمومنین علیه السلام برای ما درس غیرت و تعلق خاطر به یادگار گذاشتند.

مقابله با شایعات و تبلیغات انحرافی در دین

قمی ادامه داد: عملکرد جواد الائمه برای شناساندن خود به عنوان امام و حجت خدا برای ما درس بزرگی است تا با تبیین حق ، تلاش کنیم جامعه از بحران های تبلیغاتی و انحرافی رهایی پیدا کند؛ یعنی علی رغم اینکه خط و مرز خودمان را با دشمنان توحید و قرآن و اهل بیت مشخص می کنیم و مسیر صراط مستقیم را تبیین می کنیم ، در دل جامعه هم باید به خالی کردن فضای فکری مردم از شایعات و حرکت آن ها به سوی محکمات تلاش کرد. یکی از شایعه هایی که در زمان امام رضا  علیه‌السلام ایجاد شده این بود که می گفتند امام رضا فرزند پسری ندارند که مقام امامت در نسل ایشان منتقل شود؛ اما بعد از تولد پر برکت امام جواد مسیر هدایت و امامت بعد از امام رضا (ع) مشخص شد و پس از گذشت زمانی اندک ، امام جواد سعی کردند با فرمایشات فصیح و اظهار علم الهی نهفته در سینه شان و با خطبه هایی قرّاء با فصاحتی بسیار بلند در سن نوجوانی و حل مسائل پیچیده ی فقهی و و معارفی مشخص کنند که مقام امامت را بر عهده گرفته اند و از جانب خدا بر این امر قرار یافته اند.

نبرد با دین زدگی

او گفت: نکته دیگری که از سیره حضرت برای ما الگو است؛ مقابله و جهاد مَعارفی ایشان با کسانی است که در امور دین ، جعلیات و دروغ‌پردازی هایی می‌کنند که موجب اختلال در باورهای ایمانی مردم میشود. ما نیز باید در مقابل کسانی که بر محور سخن استوار قرار ندارند و امر دین و آموزه های دینی را سخیف و خالی از شواهد و استنادات محکم ترویج می کنند یا دشمنانی که به دروغ اموری را به دین نسبت می دهند بایستیم و با افزایش معرفت و مطالعه که برای هر شیعه ای لازم است از آنها طلب سند و منبع کنیم و با قلم یا تذکر یا رفتار نیکو انحراف فکری و عملی این افراد را  به جامعه معرفی بکنیم و با تولید و انتشار خرافات و جعلیان در عرصه دین مقابله کنیم. ایشان با احادیث کاذب و با سخنان جعلی که به غلط در وصف ائمه و معارف دینی در جامعه منتشر شده بود، مقابله می‌کردند و سخنان را تصحیح می‌فرمودند. ما باید تلاش کنیم در مسیر سیره امام حرکت کرده و عملکرد ایشان را الگوی خود قرار داده و با مطالعه و افزایش اطلاعات، خود و اطرافیان خود را از خرافات و از جعلیات و دین زدگی و از سخنان باطل نجات دهیم.

مصاف با رواج گناه در مجلس ازدواج

قمی با اشاره به فضای حاکم در زمان امام جواد (ع) و  مبارزه ایشان با فسق و لهو و لعب و غفلتی  که در بدنه اجتماع و اطرافیان حضرت قرار داشته است، افزود: مامون شرایطی را به وجود آورد که دخترش ام فضل با امام جواد به جبر ازدواج بکند البته ایشان هم بخاطر شرایط اجتماعی و سیاسی و خطر جانی مجبور به پذیرش این ازدواج شدند. او هنگام تزویج دخترش مجلسی را ترتیب داد که مطرب ها و آوازه خوان ها را دعوت کرده بود تا  در مقابل امام عیاشی کرده و فضا را به سمت غفلت و گناه و معصیت ببرند و امام را اذیت کنند که حضرت با صدای بلند شروع به سخنرانی کرده و با سکوت ایجاد شده ایشان، نوازنده لهو را متنبه کرده و فرمود: «از خدا بترس و از این کار زشت دست بردار»  به محض نهی از منکر و بیان این مطالب توسط ایشان به یک باره به امر امامت و به قوه ولایت تکوینی حضرت آن ابزار موسیقی و وسایلی که به دست افراد بود روی زمین افتاد و مامون با مشاهده این اتفاق و عظمت امام و کرامت ایشان بسیار ترسید و مجبور شد فضای ازدواج امام جواد (ع) با ام فضل را به سمت محیط عادی و امنیت ایمانی و خالی از گناه ببرد.

ایستادگی بدون تعارف در برابر افراد ناصالح

این استاد حوزه و دانشگاه با اشاره به قاطعیت حضرت جواد (ع) در مقابل افراد ناصالح گفت: ایشان به شدت نسبت به  اطرافیان و کسانی که ابراز محبت و تشیع میکردند دقیق بودند؛ مثلا از جعفر ابن واقد که ناصالح بود و از اسم امام و انتساب به ایشان از مردم اخّاذی می کرد و اسباب دنیاپرستی خودش را فراهم کرده بود، برائت جستند. امام وقتی متوجه این جریان شدند مردم را از قرار گرفتن در اطراف این افراد نهی کرده و با لعن آنها اشاره بر این داشتند که این افراد از ما اهل بیت نیستند و حساب خود را از این افراد ناپاک جدا کردند. متاسفانه گاه دیده میشود که بزرگان جامعه دینی و سیاسی افراد ناصالحی در اطرافشان هستند اما به این موضوع توجه ندارند که خط و مرز خود را با این افراد مشخص کنند.

وی تصریح کرد:  سیره عملی امام جواد علیه السلام گویای این است که ما باید تلاش بکنیم خودمان و جامعه را به سمت حقیقت توحید و رهایی از انحراف سوق بدهیم  و صف بندی بین حق و باطل را در عمل کرد مشخص کنیم. باید تلاش کنیم جامعه ای به دور از خرافه و از انحراف فکری و عقیدتی و باورهای انحرافی داشته باشیم و مردم را به سمت توحید قرآنی دعوت کنیم

محمدحسین قمی در آخر خاطرنشان کرد: در کنار درخواست امور دنیایی به واسطه کرامت حضرت از امام جواد؛ ایمان پایدار و باور صالح و ثبات قدم در صراط مستقیم هم تمنا کنیم و عنایت امام را خلاصه در امور مادی نبینیم. یکی از پر رنگ ترین نمود هایی که در سیره حضرت جواد میتوان دید اهتمام به همین مسئله است که برای ما الگوی رفتاری و عملی است. در زمان امام جواد افرادی بر این باور بودند که خداوند دارای جسم است و بر روی صندلی می نشیند و معتقد به جسم داشتن خدای سبحان بودند. امام جواد (ع) با تبیین محال بودن جسمانیت برای خدا، توصیه به دوری از این افراد می نمودند و جامعه را از بیماری تردید و انحراف عقیدتی نجات می بخشیدند.

انتهای پیام/