مداحی که یک «شهید زنده» بود
محمدرضا تورجی‌زاده بار‌ها مجروح و در میان دوستانش به «شهید زنده» معروف شد و هر بار پیش از بهبودی کامل باز به جبهه می‌رفت.
به گزارش گروه وبگردی باشگاه خبرنگاران جوان، محمدرضا تورجی‌زاده در سال ۱۳۴۳ در اصفهان به دنیا آمد. دوران تحصیل را همراه با کار و همیاری در مغازه پدر آغاز کرد. پدرش به دلیل علایق مذهبی، محمدرضا را برای تحصیل در دوره راهنمایی در مدرسه مذهبی احمدیه ثبت نام کرد. کلاس سوم راهنمایی او مقارن با قیام مردم قم شده بود به همین خاطر با جمعی از دوستان همکلاسی، چند نوبت تظاهراتی در مدرسه تدارک دیده و از رفتن به کلاس خودداری کرده بودند.
با اوج گرفتن مبارزات انقلاب، محمدرضا با چند تن از دوستان فعالیت‌های سیاسی خود را در مسجد «ذکر الله» آغاز کرد. در تظاهرات علیه رژیم پهلوی چند بار مورد ضرب و شتم ماموران قرار گرفت. شب‌ها به شعارنویسی و چاپ عکس حضرت امام روی دیوار‌ها می‌پرداخت. با پیروزی انقلاب فعالیت‌های خود را در مسجد ذکر الله و حزب جمهوری اسلامی و دیگر پایگاه‌های انقلابی پیگیری کرد. او که از فعالان مبارزه با گروهک‌های ضد انقلاب و بنی‌صدر بود بار‌ها مورد ضرب و شتم طرفداران بنی صدر و اعضای این گروهک‌ها قرار گرفت.
بیشتر بخوانید
محمدرضا به شهید بهشتی و آیت‌الله خامنه‌ای علاقه فراوانی داشت. او مداحی و روضه‌خوانی را در دبیرستان هاتف با دعای کمیل آغاز کرد و شب‌های جمعه در جمع دانش‌آموزان زیباترین مناجات را با خدای خویش داشت. در سال ۶۱ به جبهه رفت و در تیپ نجف اشرف به خدمت مشغول شد. در عملیات محرم، چند عملیات با نام والفجر و چند عملیات با نام کربلا حضور داشت. پس از عزیمت به جبهه در جمع رزمندگان به مداحی و نوحه سرایی پرداخت و بسیاری از رزمندگان جذب نوای گرم و دلنشین او شدند و در وصیت‌نامه‌های‌شان خود تقاضا داشتند در مراسم‌های آنها، او دعای کمیل بخواند.
این علاقه و تقاضای رزمندگان باعث شد محمدرضا هیئت گردان «یازهرا» را تاسیس کند. این هیئت هر دوشنبه در جبهه (محل استقرار گردان) و هنگام مرخصی در اصفهان برنامه داشت. این هیئت بعد‌ها به هیئت محبان حضرت زهرا و هیئت رزمندگان اسلام شهر اصفهان تغییر نام داد. محمدرضا به حضرت زهرا سلام الله علیه علاقه وافری داشت و در قالب مداحی‌هایش از مصائب ایشان می‌خواند. همچنین او وصیت کرده بود که بروی سنگ قبرش بنویسند: «یا زهرا».
بار‌ها مجروح و در میان دوستانش به «شهید زنده» معروف شد و هر بار پیش از بهبودی کامل باز به جبهه می‌رفت. سرانجام این مجاهد خستگی‌ناپذیر، ساعت ۷:۳۰ پنجم اردیبهشت سال ۶۶ در ارتفاعات شهر بانه استان کردستان حین فرماندهی گردان یا زهرا (س) در سنگر فرماندهی به شهادت رسید.
منبع: ایسنا
انتهای پیام/
