گفت‌وگوی تکان‌دهنده با قاتل ستایش؛ فقط عرق خالی خوردم، نمی دانم چرا این اتفاق افتاد!

به گزارش گروه وبگردی باشگاه خبرنگاران جوان؛ در این مطلب گفت‌وگوی خواندنی با امیرحسین پسر نوجوانی که فروردین‌ماه سال گذشته با قتل ستایش، دختر 6ساله افغان در خیرآباد ورامین خبرساز شد را مشاهده می کنید.

امیرحسین! فکر می‌کنی چرا آن اتفاق افتاد؟ اصلا قصد قبلی داشتی؟

نه به خدا اصلا نفهمیدم چه شد و چه چیزی توی مشروبم مخلوط کرده بودند اصلا نمی‌دانم چرا این‌طوری شد.

تو قبلش چیزی استفاده کرده بودی؟

فقط عرق خالی بود.

قبل از این اتفاق وضعیت چطور بود؟ دوستان صمیمی‌ داشتی؟

بچه بودم بازی می‌کردم، بعد از ظهرها توپ پلاستیکی می‌آوردم بازی می‌کردم. بعضی‌ وقت‌ها می‌رفتیم قهوه‌خانه... با گوشی موبایل بازی می‌کردم، به خدا اصلا توی محل سرم را بالا نمی‌کردم... به خدا این‌طوری که می‌گویند نبود...

دوست صمیمی‌ داشتی؟ ‌اسمشان یادت می‌آید؟

یکی محمد بود و آن یکی امین که فامیلی‌اش یادم رفته هم‌کلاسی نبودیم، اما توی یک محل بودیم. محمد کوچک‌تر بود و امین سه سال بزرگ‌تر بود، من متولد ٧٨ هستم و او ٧٥ بود.

آنها فهمیدند تو این‌کار را کردی؟

بله فهمیدند. اصلا از آن زمانی که این اتفاق افتاده نه زنگ زدم نه تماس گرفتم . رویم نمی‌شود.

دلت برایشان تنگ نشده؟‌

چرا ولی رویم نمی‌شود زنگ بزنم. دلم می‌خواهد زنگ بزنم بپرسم موزیک جدید چه آمده. کاش با یکی که حرف می‌زنم، با من حرف‌های عادی بزند، نگوید چرا چرا چرا... انگار من از تلفن عمومی ‌زنگ زده‌ام حالشان را بپرسم... .

آن روزی که اتفاق افتاد ستایش را طبقه بالا بردی چیزی نگفت؟

‌نه چیزی یادم نیست. آن‌قدر الکل مصرف کرده بودم که گیج گیج بودم و نفهمیدم چه‌کار کردم.

ستایش را چقدر می‌شناختی؟

می‌آمد خانه ما و با بچه خواهرم بازی می‌کرد. آن‌قدر کوچک بود که حد نداشت و به خدا، به قرآن من اصلا هیچ فکری درباره‌اش نمی‌کردم.

درس تو چطور بود؟‌

زیاد خوب نبود، اما در مدرسه ممتاز اخلاق شده بودم. دوسال پشت‌سر هم ممتاز اخلاق شده بودم.

دلت برای مدرسه‌رفتن تنگ نشده؟

چرا خیلی... خیلی دلم می‌خواهد بروم مدرسه فقط یک ‌ساعت بشوم آدم عادی. گاهی به مدیر مدرسه‌مان زنگ می‌زنم و با او حرف می‌زنم.

واکنش او چگونه است؟

او هم می‌گوید تو که آن‌قدر بچه خوبی بودی، چطور این اتفاق برایت افتاده.

فکر می‌کنی آخرش چه می‌شود امیرحسین؟

... نمی‌دانم به خدا...

از مردن می‌ترسی؟

...بله.

توی همه این روزهایی که زندان بودی سخت‌ترین وقتش چه زمانی بود؟

موقعی که دادگاه‌ داشتیم و خانواده ستایش می‌آمدند خیلی سخت بود. شرمنده‌شان بودم.

هیچ‌وقت به خانواده‌اش چیزی نگفتی؟

رویم نمی‌شود... .

الان در زندان بزرگ‌سالان هستی؟ ‌سخت نیست؟

اذیت که می‌شوم، اما به‌خاطر کاری که کرده‌ام تحمل می‌کنم.

رفتار زندانیان چگونه است؟

در ظاهر خوب‌اند، ولی پشت‌سرم خیلی حرف می‌زنند.

مثلا چه می‌گویند؟

‌چندبار قصد آزار داشتند که وکیل بند نگذاشت.

توی کانون هم همین بود؟

‌توی کانون هم بچه‌ها اذیت می‌کردند.

امیرحسین، روزهای اول زندان واکنش‌ها چطور بود؟

‌من تا پنج، شش ماه اول به‌زور حرف می‌زدم، اصلا شوکه بودم و نمی‌دانستم چه می‌گویم. یک دیوانه روانی کامل شده بودم. هر شب کابوس می‌دیدم.

واکنش زندانی‌ها چطور بود؟

پنج ماه قرنطینه بودم و کسی من را نمی‌شناخت.

متلک می‌گویند؟

اسمم را صدا نمی‌زنند. اعصابم را که می‌خواهند خرد کنند می‌گویند ستایش: ستایش بیا، ستایش برو، ستایش بخواب، ستایش غذا بخور، ‌ستایش بمیر.

برای چه کارهایی دلت تنگ شده؟

دلم می‌خواهد بروم سر زندگی‌ام، با بچه خواهرم بازی کنم، الان نزدیک یک‌سال است که او را ندیده‌ام؛ دلم می‌خواهد ببینمش.

دایی خوبی هستی؟

من خیلی دوستش داشتم (می‌خندد).

فکر می‌کنی آینده خواهرزاده‌ات توی خیرآباد چگونه باشد؟

خدا بخواهد و آزاد شوم، همه را از آن محل جمع می‌کنم و می‌روم.

توی زندان دوست صمیمی ‌داری؟

‌اینجا کسی از من خوشش نمی‌آید.

اهل محل دوستت داشتند؟ ‌خانه ستایش می‌رفتی؟

من را در محله دوست داشتند. خانه‌شان نمی‌رفتم، ولی حیاطشان کوچک بود و پتو که می‌شستند در خانه ما پهن می‌کردند.

هیچ‌وقت حرف خاصی توی دادگاه نزدند؟‌

نه، فقط می‌گفتند عقل و شعورت کامل است و اعدام می‌شوی.

چقدر طول کشید تا فهمیدی چه کرده‌ای؟

آن‌قدر مست بودم که یک روز گذشت تا بفهمم چه کرده‌ام.

گریه می‌کردی؟

‌بله.

به چه کسی گفتی؟‌

به دامادمان و امام‌جمعه خیرآباد و بعد رفتیم کلانتری.

چرا ستایش را انتخاب کردی؟

‌به‌خدا اصلا انتخاب نبود... من اصلا تمایل جنسی نداشتم. ستایش بچه بود به‌خدا. به‌خدا هیچ‌چیزی یادم نمی‌آید.

دلت برای خانه تنگ نشده؟

برای باندهای اکو دلم تنگ شده. دیدی باندهایم را؟ وای خدا چقدر سونی ‌بازی می‌کردیم... . جان من باندهایم را ندیدی رفتی خانه ما؟

به آینده فکر می‌کنی؟‌

شب‌ها خیلی فکر می‌کنم. دلم می‌خواهد خانواده ستایش گذشت کنند. در حق من ظلم شد. همان روزی که خودم را معرفی کردم، باید از من آزمایش خون می‌گرفتند، ولی نگرفتند و گفتند توی حالت عادی بوده. تو الکل من نمی‌دانم چه بود. از بالای خیرآباد گرفته بودم.

از خانواده‌ات دلگیری امیرحسین؟

دلم برای بابام می‌سوزد، اما آنها را مقصر می‌دانم. بابام نمی‌گذاشت خواهرهایم قبل از ازدواج از خانه بیرون بروند. تا وقتی ازدواج کردند گوشی نداشتند، اما در اختیار من همه‌چیز گذاشت و پیگیر کارم نبود.

تو فکر می‌کنی کار درستی می‌کرد؟‌

بله دیگر. آنها سروسامان گرفتند و بچه دارند، اما من گوشه زندان افتادم. راستی یک چیزی بگویم؟خیلی دوست داشتم یک‌بار با خانواده ستایش حرف بزنم، اما رویم نمی‌شود.

چه دوست داری بگویی؟ ‌بگو من به آنها می‌گویم.

بگو من بچه بودم، ‌امیرحسین را می‌شناختید. بگو برایتان پتویتان را که می‌شستید آویزان می‌کرد، در محل همه قبولش داشتند.

یک‌بار شیطان گولش زد و این جرم را انجام داد. بگو امیرحسین همان بود که سرش را بالا نمی‌کرد. بگو حیاط خانه‌تان کوچک بود پتو را می‌شستید صدا می‌کردید ببرد در خانه‌شان روی بند پهنش کند...، بگو من همانم.

منبع: شرق

انتهای پیام/

قاتل ستایش: فقط عرق خالی خوردم، نمی دانم چرا این اتفاق افتاد!