گزارش خواندنی نویسنده آمریکایی از سفر به تهران و مشهد

به گزارش گروه وبگردی باشگاه خبرنگاران جوان؛ «رابرت فانتینا»، نویسنده و روزنامه‌نگار مشهور آمریکایی که هفته گذشته برای شرکت در نشست «آمریکا، حقوق بشر و گفتمان سلطه» به کشورمان سفر کرده بود، در بازگشت به کشورش در گزارشی تجربه خود از حضور در کشورمان را شرح داده است. در این گزارش آمده است:

جیمز ماتیس، وزیر دفاع آمریکا در حالی که سر خود را بالا نگه داشته بود، ایران را «اصلی‌ترین دولت حامی تروریسم» توصیف کرده است. این سخنان کسی است که کشورش دستکم 6 کشور را بمباران کرده است.

یک هفته پیش، من فرصت سفر به ایران برای حضور در کنفرانس «ایالات متحده، حقوق بشر و گفتمان سلطه» که در دوم جولای (11 تیرماه) در تهران برگزار شد را داشتم. هرچند که تنها 4 روز در ایران بودم و تنها از دو شهر (تهران و مشهد) بازدید کردم،‌ اما (این مدت) بیش از زمانی است که اکثر مردمی که به سخنان بی‌ربط و عجیب ماتیس گوش می‌دهند، در ایران گذرانده‌اند. در نتیجه برداشت‌های من ممکن است تاحدی ارزشمند باشند.

تهران شهری شلوغ و پرهیاهو است، ناحیه تجاری شهر پرسروصدا، پرازدحام و هیجان‌برانگیز است، و تفاوت چندانی با دیگر شهرهای بزرگ ایالات متحده یا اروپا که از آن‌ها دیدن کرده‌ام ندارند. من شاهد زنانی بودند که انواع مختلف پوشش را داشتند، البته، همه روسری به سر داشتند، همانگونه که الزامی است، اما فراتر از آن، آن‌ها شلوارهای جین، شلوارهای راحتی، کفش ورزشی،‌ و کفش‌های پاشنه‌بلند به پا کرده و از هرگونه مُدی که در جاهای دیگر مشاهده می‌شود، پیروی می‌کنند. براساس گردشم در هر دو شهر، شاهد زنانی بودم که رانندگی می‌کردند، گاهی اوقات به تنهایی، گاهی اوقات با دیگر زنان و گاهی اوقات با دیگر مردان. علاوه بر آن، زنانی دارای مدرک دکترا در کنفرانس حاضر شدند و من با یک زن جوان که در حال تحصیل در مقطع دکترای در دانشگاه تهران بود ملاقات کردم. باید به این نکته اشاره کنم که هیچکدام از این وضعیت‌ها در عربستان سعودی قابل مشاهده نیست، کشوری که دارای روابط کامل دیپلماتیک با ایالات متحده است.

هتلی که در تهران و مشهد در آن اقامت داشتم، هر دو مدرن بودند و هتلی که در مشهد بود از نظر کیفیت و امکانات فوق‌العاده بود. چراغ‌ها در راهروها هنگامی که حرکتی انجام می‌شد روشن می‌شدند و در نتیجه زمانی که نیاز بود، روشن می‌شدند و اتلاف انرژی برق را کاهش می‌دادند. این چراغ‌ها به شکل زیبایی در همه‌جا وجود داشتند.

در اوقاتی که در تهران بودم، یک افسر پلیس را دیدم که در حال هدایت ترافیک بود، ندیدم که این افسر مسلح باشد. من یک سرباز مسلح را در فرودگاه مشهد دیدم، هم در زمان ورود و هم هنگام ترک آنجا. من دو سرباز دیگر را دیدم که به نظر می‌رسد در مرخصی بودند و منتظر پرواز خود در مشهد بودند. به غیر از آن، من شاهد حضور نظامیان در هیچکدام از شهرها نبودم.

من مردم (ایران) را مهربان یافتم. هرچند در تمامی فعالیت‌ها، راهنما داشتم، اما این راهنماها در پرواز از مشهد همراه من نبودند. پیش از سوار شدن به پرواز، راهنمای من از گروهی از افراد درخواست کرد که آیا کسی می‌تواند در مسیر بازگشت به تهران به من کمک کند، برای اینکه بتوانم رابط خود در تهران را بیابم. زمانی که درخواست خود را مطرح می‌کرد، من متوجه نمی‌شدم که چه چیزی می‌گوید. یک مرد موقر که تاحدی می‌توانست انگلیسی صحبت کند داوطلب این کار شد و راهنمای من آنچه که رخ داد را برایم توضیح داد.

هرچند که توانستم راهنمایم در تهران را در فرودگاه را بیابم، من از کمک این فرد موقر تشکر کردم. پس از آن، هنگام رسیدن به تهران، متوجه شدم که کیف پول و گوشی تلفن همراه خود را در بخش امنیتی فرودگاه مشهد جا گذاشته‌ام. آن فرد موقر که داوطلب کمک به من شد به راهنمایم در مشهد زنگ زد، و وی به فرودگاه بازگشت و اشیای گمشده من را پس گرفت و آن‌ها را برایم فرستاد. آن فرد داوطلب تا زمانی که راهنمایم در تهران را بیابم کنار من باقی ماند.

شاید برای برخی‌ها جالب باشد، اما به هرکجایی از این دو شهر که می‌خواستم رفتم و همراه گروهی که بودم، از غذاها و مشاهده اماکن دیدنی بدون هیچ محدودیتی لذت بردند.

ممکن است این پرسش به ذهن کسی بیاید که آیا چیزی وجود داشت که در آمریکا تجربه کرده و در ایران تجربه نکرده باشم. برای نمونه، طی زمانی که آنجا بودم، هیچ فرد غیرمسلحی توسط پلیس کشته نشد. هیچ تیراندازی گسترده‌ای در مدارس یا اماکن تجاری انجام نشد. حسن روحانی، رئیس جمهوری ایران خود و کشورش را در صحنه بین‌المللی شرمسار نکرد. وی علیه هیچ کشور دیگری تهدید به تغییر رژیم نکرد. هیچ خبری درباره تلاش مقامات کشور برای محروم کردن شهروندان از مراقبت‌های بهداشتی وجود نداشت.

منبع: تسنیم

انتهای پیام/