سیدحسن خمینی از دربی 84 نوشت
سیدحسن خمینی، یکی از تماشاگران دربی 84 بود؛ البته از پای تلویزیون.
به گزارش گروه وبگردی باشگاه خبرنگاران جوان، سید حسن خمینی پس از پایان دربی 84 متنی در صفحه اینستاگرام خود منتشر کرد که می خوانید:
مدت ها بود که نتوانسته بودم یک بازی کامل از دو تیم پر طرفدار کشورمان یعنی استقلال و پرسپولیس ببینم. امّا امروز عصر با بچه ها نشستیم و بازی را دیدیم و به یاد روزهای نوجوانی افتادم. در دهه ی شصت، جمعه ها استقلال در ورزشگاه شهید شیرودی بازی می کرد و پرسپولیس _ که مقطعی هم نامش تنها روی کاغذ پیروزی شد_ در ورزشگاه آزادی. با دوستان و بعضی از فامیل به طور مرتب به استادیوم می رفتیم. آن سال ها تنها سرگرمی ما همین بازی ها بود که نامش جام باشگاه های تهران بود و تنها تیم های تهرانی در آن حاضر بودند ، رفت و برگشت هم نداشت. یک جام بین استانی هم چند سالی با نام جام قدس برگزار می شد که برای تهرانی ها جذابیتی نداشت. فوتبال کشور هم خلاصه می شد در همین دو تیم که به صورت غیر حرفه ای و بدون پرداخت های کلان بسته می شدند. تیم ملی هم غیر از یکی دو نفر ، از بازیکنان این دو تیم تشکیل می یافت. نکته ی دیگر هم آن بود که معمولاً بازی این دو تیم مساوی تمام می شد و بر خلاف نیمه ی اول بازی امروز، آن سال ها، بازی های این دو تیم زیبا نبود. راستی یادش به خیر؛ فکر می کنم بیش از عدد انگشتان دو دست بازی های این دو تیم را در استادیوم آزادی ، از نزدیک شاهد بودم. اکثر آنها هم در طبقه ی دوم بود. روزگار خوش نوجوانی و جوان تر بودن. بردها و باخت ها. غم ها و شادی ها. یک رنگ شدن ها و کُری خواندن های قبل و بعد بازی ،در مدرسه و مسجد و محله. خرید مجله های هفتگی و تعقیب اخبار ورزشی. در مجموع یادش به خیر. قدر روزهای نوجوانی و تازه جوانی را بیشتر بدانید.
منبع:جام جم
انتهای پیام/
مدت ها بود که نتوانسته بودم یک بازی کامل از دو تیم پر طرفدار کشورمان یعنی استقلال و پرسپولیس ببینم. امّا امروز عصر با بچه ها نشستیم و بازی را دیدیم و به یاد روزهای نوجوانی افتادم. در دهه ی شصت، جمعه ها استقلال در ورزشگاه شهید شیرودی بازی می کرد و پرسپولیس _ که مقطعی هم نامش تنها روی کاغذ پیروزی شد_ در ورزشگاه آزادی. با دوستان و بعضی از فامیل به طور مرتب به استادیوم می رفتیم. آن سال ها تنها سرگرمی ما همین بازی ها بود که نامش جام باشگاه های تهران بود و تنها تیم های تهرانی در آن حاضر بودند ، رفت و برگشت هم نداشت. یک جام بین استانی هم چند سالی با نام جام قدس برگزار می شد که برای تهرانی ها جذابیتی نداشت. فوتبال کشور هم خلاصه می شد در همین دو تیم که به صورت غیر حرفه ای و بدون پرداخت های کلان بسته می شدند. تیم ملی هم غیر از یکی دو نفر ، از بازیکنان این دو تیم تشکیل می یافت. نکته ی دیگر هم آن بود که معمولاً بازی این دو تیم مساوی تمام می شد و بر خلاف نیمه ی اول بازی امروز، آن سال ها، بازی های این دو تیم زیبا نبود. راستی یادش به خیر؛ فکر می کنم بیش از عدد انگشتان دو دست بازی های این دو تیم را در استادیوم آزادی ، از نزدیک شاهد بودم. اکثر آنها هم در طبقه ی دوم بود. روزگار خوش نوجوانی و جوان تر بودن. بردها و باخت ها. غم ها و شادی ها. یک رنگ شدن ها و کُری خواندن های قبل و بعد بازی ،در مدرسه و مسجد و محله. خرید مجله های هفتگی و تعقیب اخبار ورزشی. در مجموع یادش به خیر. قدر روزهای نوجوانی و تازه جوانی را بیشتر بدانید.
منبع:جام جم
انتهای پیام/
