روستایی‌های بی‌ادعایی که مدعی قهرمانی هستند

به گزارش گروه وبگردی باشگاه خبرنگاران جوان، «آلتاخ» نام دهکده‌ای کوچک در دامنه کوه‌های آلپ است که امکاناتش در یک سوپرمارکت، یک نانوایی کوچک، یک فروشگاه مبلمان و یک رستوران خلاصه می‌شود. این دهکده اما یک تیم دارد که مایه غرور اهالی‌اش شده است، تیمی که با افتخار در صدر جدول رده‌بندی لیگ دسته اول فوتبال اتریش قرار دارد.

با وجود عدم هزینه حتی یک سنت برای خرید بازیکن در این فصل و جدا شدن سرمربی‌اش برای پیوستن به باشگاه بزرگتر، تیم آلتاخ تعطیلات زمستانی‌اش را با حاشیه امنیتی دو امتیازی در صدر جدول بوندس‌لیگا اتریش سپری کرده است.

این تیم در طول فصل پیروزی‌های قاطعی هم برابر بزرگان قدیمی لیگ از جمله راپیدوین و آسترا وین کسب کرده است و دیگر تیم بزرگ لیگ اتریش یعنی سالزبورگ را هم با تساوی متوقف کرده است، تیمی که پشتوانه مالی بزرگی مانند خزانه شرکت نوشابه‌سازی ردبول دارد.

کاری که آلتاخ در این فصل از لیگ اتریش انجام داده آن قدر بزرگ است که بی‌انصافی نیست اگر روی این تیم لقب لسترسیتی اتریش بگذاریم اما همان‌طور که مدیر ورزشی این باشگاه، گئوگ زلهوفر اشاره کرده است، حتی قهرمان شگفتی‌ساز فصل گذشته لیگ برتر هم در قیاس با آلتاخ یک غول محسوب می‌شود.

استادیوم «کش‌پوینت آره‌نا» آلتاخ، اگرچه کنار یک جاده واقع شده اما در آن می‌توان مناظری فوق‌العاده از کوه‌هایی محصور کننده این دهکده کوچ دید. ظرفیت این استادیوم تنها 8 هزار نفر است، اگرچه همین ظرفیت کم نیز از بیشتر از جمعیت دهکده‌ای است که به تازگی نامش سر زبان‌ها افتاده است. این دهکده خانه تیمی است که تا دو فصل پیش هرگز در دسته اول فوتبال اتریش بازی نکرده بود، بودجه سالانه‌اش در حدود 6.8 میلیون یورو است که این از درآمد بسیاری از بازیکنان برتر این روزهای فوتبال کمتر است و حتی کمتر از یک سوم درآمد سالانه بازیکنانی مانند لیونل مسی، نیمار و کریستیانو رونالدو. وقتی به ترکیب این تیم هم نگاه می‌کنی هم هیچ دلیل منطقی برای موفقیت‌های آن پیدا نمی‌کنی.

بسیاری از بازیکنان آلتاخ کارگران حرفه‌ای بودند که وقتی این تیم هنوز در دسته دوم بود به آن ملحق شدند و در آن هیچ خبری از فوتبالیست‌های نوجوانان آینده‌دار و یا حتی بازیکنان پا به سن گذاشته‌ای که روزهای پایان حرفه‌شان را می‌گذرانند، نیست. در واقع موفقیت آلتاخ مرهون قرار گرفتن چند فاکتور در کنار یکدیگر است: مدیریت با کفایت، هوشمندی در عقد قرارداد با بازیکنان و تحت فشار نبودن در قیاس با تیم‌های بزرگ قدیمی لیگ اتریش.

زلهوفر می‌‌گوید: ما باشگاهی سالم هستیم که حقوق بازیکنان‌مان را به موقع می‌پردازیم و ولخرجی نمی‌کنیم. با اطمینان می‌گویم که ما تمام کارهای خود را درست انجام می‌دهیم.

زلهوفر می‌گوید که تیم او محلی برای بازگرداندن اعتماد به نفس به آن دسته از بازیکنانی است که از تجربات تلخ پیشین خود سرخورده شده است اما هنوز پتانسیل اوج‌گیری دارند. بازیکنانی که تقریباً همه آنها به صورت آزاد و بدون هزینه به آلتاخ ملحق شدند.

او ادامه می‌دهد: ما سراغ بازیکنانی می‌رویم که دوران بازیگری‌شان ضربه خورده است و به دنبال فرصت دوم می‌گردند ... بازیکنانی که در تیم‌های دیگر اوضاع آن‌طوری که تصور می‌کردند پیش نرفته است. ما دنبال دلیلی که باعث ناکامی آنها در گذشته شده است می‌گردیم و سعی می‌کنیم که آن را برطرف کنیم.

یکی از این بازیکنان مهاجم کامرونی تیم لوئیز انگوات ماهوپ است که عملکرد پر فراز و نشیبش سبب شد که نتواند بیش از دو بازی برای بایرن‌مونیخ انجام دهد و بعد از آن مشکلاتی که برای پاسپورت فرانسوی‌اش به وجود آمد هم باواریایی‌ها را ترغیب کرد که با او قطع همکاری کنند. او پس از بایرن برای سالزبورگ، ایراکلیس و کارلسروهه بازی کرد و در نهایت سال 2012 به آلتاخ ملحق شد، جایی که در آنجا توانست به ثبات برسد.

آلتاخ یکی از معدود تیم‌های منطقه فورارلبرگ – منطقه‌ای که مردمانش با سوئیسی‌ها به سبب هم مرز بودن با این کشور وجوه اشتراک و تعاملات بیشتری دارند تا با وین که از آنها دور است – محسوب می‌شود که در دسته اول فوتبال اتریش حضور دارد. آلتاخ در اولین فصل حضورش در بوندس‌لیگای اتریش سوم شد و سهمیه لیگ اروپا را کسب کرد، تورنمنتی که به آخرین دور از مرحله مقدماتی آن رسید. فصل پیش این تیم هشتم شد و حتی آن فصل هم زلهوفر گفت از آن راضی است. با این حال مثل همه باشگاه‌های کوچک دیگر، برای آلتاخ برای موفقیت‌هایش تاوان هم داده است چون این موفقیت‌ها باعث شده اعضای این باشگاه به طعمه‌هایی برای شکار باشگاه‌های بزرگتر تبدیل شود و این باشگاه هم برای حفظ آنها حتی توان رقابت با باشگاه‌های بزرگتر اتریش را هم ندارد چه برسد به پیشنهاد باشگاه‌های بزرگ اروپا.

یکی از کسانی که آلتاخ به سبب پیشرفت تحسین‌برانگیزش از دست داد، سرمربی‌اش دامیر کانادی بود که ماه نوامبر از این تیم جدا شد تا هدایت غول‌های پایتخت، راپید وین را برعهده بگیرد. بعد از او ورنر گرابر سرمربی آلتاخ شد، کسی که این تیم را در صدر جدول نگه داشت اما از آنجایی که مدرک مربیگری نداشت نتونست به کارش ادامه دهد و حالا دارد در بخش بازاریابی باشگاه کار می‌کند. به این ترتیب مارتین شِرب روی کار آمد و به نظر می‌رسد که او هم دارد راه دو مربی قبلی را ادامه می‌دهد.

یکی دیگر از مهره‌هایی که آلتاخ به سبب اوج‌گیری‌اش از دست داد، دیمیری اوبرلین، برتری گلزن باشگاه با 9 گل زده بود که به تیم اصلی‌اش یعنی سالزبورگ برگشت چون این باشگاه حاضر نشد چنین بازیکن پتانسیلی را 6 ماه دیگر در اختیار رقیب مستقیمش قرار دهد.

حالا آلتاخ عملاً باید یک شروع جدید را در نیم فصل دوم بوندس لیگا که از هفته آینده آغاز می‌شود، تجربه کند اما این هم باعث ناامیدی زلهوفر از تداوم روندی که در نیم فصل نخست داشتند، نشده است.

او می‌گوید: تیم ما متکی به یک بازیکن نیست. این یک تیم واقعی است، حتی اگر اوبرلین، بازیکن محبوب هواداران هم رفته باشد. ما حتی اگر چهارم یا پنجم هم شویم، یک دستاورد بزرگ کسب کرده‌ایم. رؤیاپردازی جرم نیست اما می‌دانیم که کار سختی داریم.

منبع: تسنیم

انتهای پیام/