زیردریایی کلاس کیلو نوعی زیردریایی نظامی با موتور دیزلی - الکتریکی است که اولین آن‌ها در سال ۱۹۸۰ به خدمت نیروی دریایی شوروی درآمد. نام روسی مدل ابتدایی این زیردریایی پروژه ۸۷۷ پالتوس و نسخه پیشرفته‌تر آن پروژه ۶۳۶ وارشاویانکا است؛ اما بیشتر به نام کیلو شناخته می‌شوند که نام گزارشی ناتو این زیردریایی است.

در مجموع ۵۷ فروند از این زیردریایی ساخته شده که ۴۷ فروند از آن‌ها در نیروی دریایی هشت کشور روسیه، چین، هند، ویتنام، لهستان، الجزایر، رومانی و جمهوری اسلامی ایران فعال هستند. روسیه در سال ۲۰۰۷ قراردادی برای فروش سه دستگاه از این زیردریایی‌ها به ونزوئلا و دو دستگاه به اندونزی را نیز امضا کرد. تولید مدل پیشرفته‌تر پروژه ۶۳۶ از سال ۱۹۹۶ آغاز شد و تاکنون ده فروند برای چین، دو فروند برای الجزایر و یک فروند برای ویتنام ساخته شده و پنج فروند نیز برای ویتنام و شش فروند برای روسیه در کارخانه کشتی‌سازی سن‌پترزبورگ در حال ساخت است.

وزن این زیردریایی با بارگیری کامل در زیر آب به ۳ هزار تا ۳ هزار و ۹۰۰ تن می‌رسد و طول آن ۷۰ تا ۷۴ متر است. کیلو بیشتر به منظور ماموریت‌های ضد زیردریایی و ضدکشتی در آب‌های کم‌عمق طراحی شده‌است و به اژدرهای ۵۳۳ م‌م، موشک‌های ضدکشتی، مین‌های دریایی و موشک‌های دفاع هوایی کوتاه‌برد مسلح است. حفاظت از پایگاه‌های دریایی، تاسیسات ساحلی و خطوط کشتیرانی و انجام ماموریت‌های شناسایی و گشت‌زنی از دیگر وظایف این زیردریایی‌هاست که از بی‌صداترین زیردریایی‌های دیزلی دنیا به شمار می‌روند.

جمهوری اسلامی ایران در سال ۱۹۹۱ قراردادی به ارزش ۷۵۰ میلیون دلار را برای خرید دو فروند زیردریایی کلاس کیلو از مدل پروژه ۸۷۷ئی با شوروی به امضا رساند که تا دو سال بعد به ایران تحویل شدند. یک دستگاه دیگر نیز در سال ۱۹۹۳ خریداری و به آن‌ها اضافه شد. این زیردریایی‌ها نخستین شناور زیرسطحی نیروی دریایی ارتش ایران محسوب می‌شدند که تا به امروز نیز باارزش‌ترین زیردریایی‌های این نیرو باقی‌مانده‌اند. این سه زیردریایی در ایران به ترتیب نور، طارق و یونس نامگذاری شده‌اند.

انتهای پیام/