فلسفه عزاداری برای سیدالشهدا (ع) در کلام امام خمینی

به گزارش خبرنگار تکیه حسینی باشگاه خبرنگاران جوان؛ حضرت امام خمینی (ره) صبح روز 14 آبان 1359 در جمع واعظان و خطیبان مذهبی در حسینیه جماران پیرامون مأموریت رضاخان در دین زدایی و سیاسی بودن احکام اسلام مطالبی را ایراد کردند.

ارتش عراق که در 31 شهریور 1359 حمله گسترده‌ای را علیه ایران آغاز کرده بود، بر اثر عوامل چندی موفق شد نواحی زیادی از خاک کشور ما را به تصرف خود درآورد. در این زمان در ایران آمادگی لازم برای مقابله با نیروهای متجاوز بعثی وجود نداشت و مقاومت‌ها و عملیات اندک علیه آنها هم با شکست مواجه می‌شد که تصرف خرمشهر و حصر آبادان توسط نیروهای عراق از آن گونه به شمار می‌رود. اما رهبری داهیانه حضرت امام که تکیه‌گاهش خدا و مردم خداجو بودند، به تدریج زمینه پیروزی در اردوگاه خودی و شکست در جبهه دشمن را فراهم آورد، نمونه آن فرمان شکست حصر آبادان است که در ضمن امیدآفرینی و بخشیدن روحیه تهاجمی باعث از بین رفتن حصر آبادان و زمینه‌ساز پیروزی‌های بعدی سپاهیان اسلام شد. ایشان در همین سخنرانی فرمودند:

«من منتظرم که این حصر آبادان از بین برود. و [هشدار] می‌دهم به پاسداران، قوای انتظامی و فرماندهان قوای انتظامی که باید این حصر شکسته شود؛ مسامحه نشود در آن، حتماً باید شکسته بشود. فکر این نباشند که ما اگر اینها هم آمدند، بیرونشان می‌کنیم. اگر اینها آمدند، خسارات بر ما وارد می‌کنند. نگذارند اینها بیایند در آبادان وارد بشوند. از خرمشهر اینها را بیرون بکنند. حال تهاجمی بگیرند.» 

امام در بخش دیگری از سخنانشان درباره سیاسی بودن مسائل اسلام و فلسفه عزاداری برای سید الشهدا بیان داشتند: 

در آن وقت، یکی از حرفها که هی رایج بود، می‌گفتند: «ملتِ گریه»؛ برای اینکه مجالس روضه را از دستشان بگیرند. اینکه همه مجالس روضه را آن وقت تعطیل کردند، آن هم به دست کسی که خودش در مجالس روضه می‌رفت و آن بازیها را در می‌آورد، قضیه مجلس روضه بود یا از مجلس روضه آنها یک چیز دیگر می‌فهمیدند و آن را می‌خواستند از بین ببرند؟ قضیه عمامه و کلاه بود یا از عمامه یک چیز دیگری آنها می‌فهمیدند و روی آن میزان عمامه را با آن مخالفت می‌کردند؟ آنها فهمیده بودند که از این عمامه یک کاری می‌آید که نمی‌گذارد اینها این را که می‌خواهند، عمل کنند و از این مجالس عزاداری یک کاری می‌آید که نمی‌گذارد اینها کارشان را انجام بدهند. 

وقتی یک ملت در ماه محرم، سرتاسر یک مملکت، یک مطلب را می‌گویند، شما انگیزه این گریه و این اجتماع در مجالس روضه را خیال نکنید که فقط  این است که ما گریه کنیم برای سید‌الشهدا. نه سید‌الشهدا احتیاج به این گریه ها دارد و نه این گریه ها خودش- فی نفسه- کاری از آن می‌آید، لکن این مجلسها مردم را همچو مجتمع می‌کنند و یک وجهه می‌دهند، سی میلیون، سی و پنج میلیون جمعیت در دو ماه محرّم و خصوصاً دهه عاشورا، یک وجهه، طرف یک راه می‌روند. اینها را در این ماه محرّم، خطبا و علما در سرتاسر کشور می‌توانند بسیج کنند برای یک مسئله. این جنبه سیاسی این مجالس بالاتر از همه جنبه های دیگری که هست. بیخود بعضی از ائمه ما نمی‌فرمایند که برای من در منابر روضه بخوانند. بیخود نمی‌گویند ائمه ما به اینکه هر کس که بگرید، بگریاند یا صورت گریه، گریه کردن به خودش [بگیرد] اجرش فلان فلان است. مسئله، مسئله گریه نیست. مسئله، مسئله تباکی نیست. مسئله، مسئله سیاسی است که ائمه ما با همان دید الهی که داشتند، می‌خواستند که این ملتها را با هم بسیج کنند و یکپارچه کنند از راههای مختلف. اینها را یکپارچه کنند تا آسیب پذیر نباشند. 

 انتهای پیام /