به مناسبت روز شعر و ادب فارسی؛
غرق در دریای ادب پارسی با قدمتی هزار و صد ساله
قدمت بالای زبان فارسی خود گواهی بر پربار بودن شعر و ادبش است؛ زبانی که تاریخی هزار و صد ساله دارد.
به گزارش خبرنگار حوزه ادبیات گروه فرهنگی باشگاه خبرنگاران جوان؛ بیست و هفتم شهریور ماه در تقویم به نام روز شعر و ادب پارسی ثبت شده است و تقویم ایرانی از داشتن ادبیات غنی و پربار خویشتن به خود می‌بالد.
دارا بودن ادبیات فارسی و استاندارد بالای آن که می‌تواند در مقابل هر زبانی قد علم کند، ویژگی ممتازی است که بسیار حائز اهمیت است، چون، هر ملتی شاید بتوانند صاحب زبانی مخصوص به خود باشند، اما صاحب سبک بودن در ادبیات و برخورداری از اشعار و داستان های پر کیفیت، هنری است که هر ملتی در خلق آن هنرمند نیست.
ادیبان فارسی زبان هم از این نکته غافل نماندند و هنرمندیشان را مایه مباهات دانسته و با ظرایف ادبی و نکات زیبایی شناسانه در قلم هایشان، به دیگر زبان ها فخر می فروشند و واقعا چه قدر درست گفته شده که «هنر نزد ایرانیان است و بس».
قدمت بالای این زبان خود گواهی بر پربار بودن شعر و ادبش است. زبانی که تاریخی هزار و صد ساله دارد و با دگرگونی ها و تغییراتی هم که در طول تاریخ بر آن اعمال شده است، همچنان با شکوهی سرشار، به روند رو به رشد خود ادامه می دهد.
ادب فارسی به انواع گوناگونی تقسیم می شود که از جمله گونه هایش می توان ادب حماسی، غنایی، تعلیمی و نمایشی را نام برد که هر یک از این گونه های ادب صاحب شاهکارهای بی بدیلی هستند که با گذر سال ها همچنان یکه می تازند.
برای مثال در ادب حماسی می‌توان از شاهکارهایی چون شاهنامه به قلم حکیم ابوالقاسم فردوسی و داستان هایی مثل کوش‌نامه، گرشاسب نامه، فرامرز نامه و برزو نامه نام برد.
در ادبیات غنایی هم صاحب آثاری دراماتیک و سرشاز از سخن چون، خسرو و شیرین و لیلی و مجنون و شاعرانی مثل حافظ و سعدی هستیم.
برای آثاری هم که در زمره ادب تعلیمی قرار می‌گیرند، می‌توان «مرزبان‌نامه» و «مخزن الاسرار» و «قابوس نامه» را معرفی کرد.
جدا از نثر فارسی، شعر فارسی هم در سبک‌ها و قالب‌های متنوع در روح انسان‌ها تجلی می کند و بدان ها آرامشی مثال‌نزدنی هدیه می‌کند.
از جمله معروف ترین سبک های شعری در زبان پارسی می توان سبک خراسانی، عراقی، هندی و بازگشت را نام برد و برای قالب هایی هم که اشعار در آن شکل سراییده می شوند، می توان مثنوی، قصیده، غزل، مسمط، ترجیع بند، ترکیب بند، قطعه، رباعی و دوبیتی را معرفی کرد.
اما این ها تنها قالب های نظم و نثر این زبان گرانمایه بود و متن ها و شعر ها در محتواهای گوناگونی در این قالب ها می گنجند که از معروف‌ترین مفاهیمی که ادیبان این زبان بدان ها پرداخته اند، می توان درون مایه های عرفانی و فلسفی، عاشقانه، اساطیری و اخلاق و معرفت را نام برد.
البته این ها همه گریزی کوتاه به بخش کوچکی از دریای ادب فارسی بود و هر چه شخصی بیشتر در این زبان غرق شود، بیشتر به ژرفای عمیق ظاهری و درونی آن پی می برد و همراه با دریای ادب به جزیره هایی ناشناخته سفر می کند.
با دل‌سپردن و همراهی با این زبان شیرین، گاه می خندد و گاه گریه می کند و گاهی هم نفس را در سینه حبس کرده و شتابان به دنبال ادامه ماجرا می رود و همه این حالات و احساسات را مدیون زبانی است که شیرینی و روانی اش زبانزد خاص و عام است.
گزارش از ملیکا نصیری صنعتی
انتهای پیام/
دارا بودن ادبیات فارسی و استاندارد بالای آن که می‌تواند در مقابل هر زبانی قد علم کند، ویژگی ممتازی است که بسیار حائز اهمیت است، چون، هر ملتی شاید بتوانند صاحب زبانی مخصوص به خود باشند، اما صاحب سبک بودن در ادبیات و برخورداری از اشعار و داستان های پر کیفیت، هنری است که هر ملتی در خلق آن هنرمند نیست.
ادیبان فارسی زبان هم از این نکته غافل نماندند و هنرمندیشان را مایه مباهات دانسته و با ظرایف ادبی و نکات زیبایی شناسانه در قلم هایشان، به دیگر زبان ها فخر می فروشند و واقعا چه قدر درست گفته شده که «هنر نزد ایرانیان است و بس».
قدمت بالای این زبان خود گواهی بر پربار بودن شعر و ادبش است. زبانی که تاریخی هزار و صد ساله دارد و با دگرگونی ها و تغییراتی هم که در طول تاریخ بر آن اعمال شده است، همچنان با شکوهی سرشار، به روند رو به رشد خود ادامه می دهد.
ادب فارسی به انواع گوناگونی تقسیم می شود که از جمله گونه هایش می توان ادب حماسی، غنایی، تعلیمی و نمایشی را نام برد که هر یک از این گونه های ادب صاحب شاهکارهای بی بدیلی هستند که با گذر سال ها همچنان یکه می تازند.
برای مثال در ادب حماسی می‌توان از شاهکارهایی چون شاهنامه به قلم حکیم ابوالقاسم فردوسی و داستان هایی مثل کوش‌نامه، گرشاسب نامه، فرامرز نامه و برزو نامه نام برد.
در ادبیات غنایی هم صاحب آثاری دراماتیک و سرشاز از سخن چون، خسرو و شیرین و لیلی و مجنون و شاعرانی مثل حافظ و سعدی هستیم.
برای آثاری هم که در زمره ادب تعلیمی قرار می‌گیرند، می‌توان «مرزبان‌نامه» و «مخزن الاسرار» و «قابوس نامه» را معرفی کرد.
جدا از نثر فارسی، شعر فارسی هم در سبک‌ها و قالب‌های متنوع در روح انسان‌ها تجلی می کند و بدان ها آرامشی مثال‌نزدنی هدیه می‌کند.
از جمله معروف ترین سبک های شعری در زبان پارسی می توان سبک خراسانی، عراقی، هندی و بازگشت را نام برد و برای قالب هایی هم که اشعار در آن شکل سراییده می شوند، می توان مثنوی، قصیده، غزل، مسمط، ترجیع بند، ترکیب بند، قطعه، رباعی و دوبیتی را معرفی کرد.
اما این ها تنها قالب های نظم و نثر این زبان گرانمایه بود و متن ها و شعر ها در محتواهای گوناگونی در این قالب ها می گنجند که از معروف‌ترین مفاهیمی که ادیبان این زبان بدان ها پرداخته اند، می توان درون مایه های عرفانی و فلسفی، عاشقانه، اساطیری و اخلاق و معرفت را نام برد.
البته این ها همه گریزی کوتاه به بخش کوچکی از دریای ادب فارسی بود و هر چه شخصی بیشتر در این زبان غرق شود، بیشتر به ژرفای عمیق ظاهری و درونی آن پی می برد و همراه با دریای ادب به جزیره هایی ناشناخته سفر می کند.
با دل‌سپردن و همراهی با این زبان شیرین، گاه می خندد و گاه گریه می کند و گاهی هم نفس را در سینه حبس کرده و شتابان به دنبال ادامه ماجرا می رود و همه این حالات و احساسات را مدیون زبانی است که شیرینی و روانی اش زبانزد خاص و عام است.
گزارش از ملیکا نصیری صنعتی
انتهای پیام/
