«باغچه‌بان» درس زندگی به دانشآموزان ناشنوا می‌آموخت
وقتی با دانشآموزان ناشنوای سال‌های دور مدرسه «باغچه‌بان» گفت‌وگو می‌کنیم، از مردی می‌گویند که درس زندگی به آنها آموخته است.
به گزارش گروه وبگردی باشگاه خبرنگاران جوان ، میرزا جبار عسگرزاده معروف به «جبار باغچه‌بان» 19 اردیبهشت 1264 متولد شد؛ وی مبدع مدرسه ناشنوایان در ایران است و بعد از تأسیس اولین مدرسه در سال 1303 در تبریز، سال 1312 اولین آموزشگاه ناشنوایان را در محله یوسف‌آباد به طور رسمی و با مجوز آموزش و پرورش آن زمان تأسیس کرد.
به مناسبت تولد جبار باغچه‌بان، با 2 دانش‌آموز سال‌های دور مدرسه باغچه‌بان به گفت‌وگو نشستیم؛ ایرج ختایی متولد 1326 که بازنشسته یکی از بانک‌های کشور است،می‌گوید: آغاز تحصیلم در مدرسه ایران در خیابان مولوی در کنار دانشآموزان عادی بود که البته برایم سخت هم بود به همین دلیل والدینم مرا به مدرسه ناشنوایان بردند.
وی ادامه می‌دهد: در سال 1336 وقتی 10 سالم بود به مدرسه باغچه‌بان آمدم؛ مدرسهای که چگونه زیستن را در آنجا آموختم.
ختایی ادامه می‌دهد: آقای باغچه‌بان مدیر مدرسه‌مان بود و برای دانشآموزان ناشنوا ارزش خاصی قائل بود و هر وقت بچه‌ها را می‌دید با گرمی با آنها رفتار می‌کرد.
وی بیان می‌دارد: آقای باغچه‌بان سعی می‌کرد از همان ابتدای تحصیل زبان اشاره را به دانشآموزان بیاموزد اما وقتی بچه‌ها به کلاس پنجم و ششم می‌رسیدند با آنها لب‌خوانی صحبت کرد تا دانشآموزان در کنار افراد جامعه بتوانند به راحتی زندگی کنند.
فرج‌اله زنجانی متولد 1333 در تهران و بازنشسته شرکت راه‌آهن می‌گوید: وقتی 7 ساله شدم، خانواده‌ام مرا به مدرسه باغچه‌بان شماره یک آوردند و تا کلاس ششم در این مدرسه بودم و پس از آن به هنرستان نظامی مافی رفتم و رشته تراشکاری را تا پایه نهم طی کردم.
وی ادامه می‌دهد: آقای باغچه‌بان با محبت بود و درس‌ها را با لطف و محبتی که داشت به ما یاد می‌داد.
زنجانی می‌افزاید: اگر باغچه‌بان نبود، ناشنوایان هنوز جایگاه پایینی در جامعه داشتند ولی او همواره تلاش می‌کرد که دانشآموزان ناشنوا پیشرفت کنند و به آنها درس زندگی می‌آموخت.
منبع:فارس
انتهای پیام/
به مناسبت تولد جبار باغچه‌بان، با 2 دانش‌آموز سال‌های دور مدرسه باغچه‌بان به گفت‌وگو نشستیم؛ ایرج ختایی متولد 1326 که بازنشسته یکی از بانک‌های کشور است،می‌گوید: آغاز تحصیلم در مدرسه ایران در خیابان مولوی در کنار دانشآموزان عادی بود که البته برایم سخت هم بود به همین دلیل والدینم مرا به مدرسه ناشنوایان بردند.
وی ادامه می‌دهد: در سال 1336 وقتی 10 سالم بود به مدرسه باغچه‌بان آمدم؛ مدرسهای که چگونه زیستن را در آنجا آموختم.
ختایی ادامه می‌دهد: آقای باغچه‌بان مدیر مدرسه‌مان بود و برای دانشآموزان ناشنوا ارزش خاصی قائل بود و هر وقت بچه‌ها را می‌دید با گرمی با آنها رفتار می‌کرد.
وی بیان می‌دارد: آقای باغچه‌بان سعی می‌کرد از همان ابتدای تحصیل زبان اشاره را به دانشآموزان بیاموزد اما وقتی بچه‌ها به کلاس پنجم و ششم می‌رسیدند با آنها لب‌خوانی صحبت کرد تا دانشآموزان در کنار افراد جامعه بتوانند به راحتی زندگی کنند.
فرج‌اله زنجانی متولد 1333 در تهران و بازنشسته شرکت راه‌آهن می‌گوید: وقتی 7 ساله شدم، خانواده‌ام مرا به مدرسه باغچه‌بان شماره یک آوردند و تا کلاس ششم در این مدرسه بودم و پس از آن به هنرستان نظامی مافی رفتم و رشته تراشکاری را تا پایه نهم طی کردم.
وی ادامه می‌دهد: آقای باغچه‌بان با محبت بود و درس‌ها را با لطف و محبتی که داشت به ما یاد می‌داد.
زنجانی می‌افزاید: اگر باغچه‌بان نبود، ناشنوایان هنوز جایگاه پایینی در جامعه داشتند ولی او همواره تلاش می‌کرد که دانشآموزان ناشنوا پیشرفت کنند و به آنها درس زندگی می‌آموخت.
منبع:فارس
انتهای پیام/
