زبان صمیمی در دوبیتی‌های باباطاهر موج می‌زند
دوبیتی‌های باباطاهر زبانی صمیمی دارد و در یکی از آن‌ها با همین زبان از درد هجران شکایت می‌کند.
به گزارش خبرنگار حوزه ادبیات گروه فرهنگی باشگاه خبرنگاران جوان؛ وقتی در میان کتاب‌های مختلف ادبیات گشتی می‌زنیم و به دنبال دوبیتی می‌گردیم، ناخودآگاه دوبیتی‌های باباطاهر را انتخاب می‌کنیم. شعرهایی که در ردیف ادبیات فولکلور قرار می‌گیرد. مجموعه دوبیتی‌های باباطاهر همدانی به وسیله انتشارات «آستان دوست» در سال 1389 منتشر شد.
دوبیتی‌های باباطاهر همدانی به گویش همدانی سروده شده است. از جمله آن‌ها دوبیتی زیر است:
دلی همچون دل نالان مو نه
غمی همچون غم نالان مو نه
اگر دریا اگر ابر بهاران
حریف دیده گریان مو نه
باباطاهر، در این شعر خود از درد هجران شکوه می‌کند. زبان ساده و صمیمی باباطاهر در شعرهایش سبب می‌شود، کلام وی در خواننده شعرهایش تأثیر بگذارد. از طرف دیگر سوز درونی باباطاهر نیز در این امر بی‌تأثیر نیست.
دوبیتی‌های نغز و شیرین باباطاهر از نمونه‌های عالی ادبیات فولکلور محسوب می‌شود. باباطاهر شاعری عارف مسلک بود. وی در دوران زندگی خود به کوه پناه می‌برد و سال‌های سال در آنجا زندگی می‌کند. دوبیتی‌های باباطاهر نیز سوز درونی و عارف مسلک بودن وی را نشان می‌دهد.
از چگونگی زندگی این شاعر اطلاعات زیادی وجود ندارد. از نمونه‌های دوبیتی‌های باباطاهر همدانی می‌توان به شعر زیر اشاره کرد:
عزیزا کاسه چشمم سرایت
میان هر دو چشمم جای پایت
از آن ترسم که غافل پا نهی تو
نشینه خار مژگانم به پایت
در این دوبیتی نیز می‌توان سخن صمیمی و زبان روان باباطاهر همدانی را در شعر مشاهده کرد.
انتهای پیام/
