حسینی بای در گفت‌وگو با باشگاه خبرنگاران:
سانحه‌ی هوایی C130 فراموش نشدنی است
خبرنگاری، حرفه‌ای خستگی ناپذیر است هر کسی که وارد آن می‌شود باید شجاعت داشته باشد زیرا اتفاقاتی انتظار فعالان این حرفه را می‌کشد.
به گزارش خبرنگار حوزه دانشگاهی گروه علمی پزشکی باشگاه خبرنگاران جوان؛ده سالی است که از حادثه‌ی سقوط هواپیمای C130 می‌گذرد. هواپیمایی که حامل درجه داران ارتش جمهوری اسلامی بود برای اجرای مانور نظامی به نام رزمایش عاشقان ولایت همراه با گروهی 39 نفره از خبرنگاران و سایر عوامل آنها عازم بندرعباس شدند.
سفری که بازگشتی انتظار آن را نمی‌کشید!
گروه اعزامی واحد مرکزی خبر جهت پوشش تصویری این رزمایش و توجه به وظایف اساسی خود به این منطقه رفتند. خبرنگارانی که برای انعکاس اخبار اقتدار نظام جمهوری اسلامی ماموریت داشتند اما اصلی‌ترین خبر آن روز معطوف خودشان شد.
به بهانه‌ی روز خبرنگار و زنده‌کردن یاد و خاطره شهدای عرصه خبر به سراغ یکی از پیشکسوتان عرصه خبر و اطلاع‌رسانی سید محمدرضا حسینی‌بای رفتیم و با وی به گفتگو نشستیم.
شما چطور از این اتفاق با خبر شدید؟
یادم هست آن روز در میدان انقلاب در حال بستن یک گزارش مردمی بودیم که یکی از همان مردم به سمت ما آمد و گفت یک هواپیما در شهرک توحید سقوط کرده است.
اولین نفراتی که از سازمان به سمت شهرک توحید رفتند چه کسانی بودند؟
خود من به همراه تصویربرداری که همراهم بود سریعا به سمت فرودگاه مهرآباد و منطقه‌ی مسکونی که هواپیما در آن سقوط کرده بود رفتیم.
چطور از بین آن همه شلوغی وارد جمعیت شدید؟
چون اجازه ورود به شخصی را نمی‌دادند مجبور بودیم با آمبولانسی که به محل حادثه اعزام شده بود داخل جمعیت شویم.
پس اولین نفری که خبر حادثه را اعلام کرد شما بودید؟
بله من اولین نفری بودم که به آنجا رسیدم و با یک تلفن که متعلق به یکی از همان ساکنان بود خبر را اعلام کردم.
از مسافران هواپیما اطلاعاتی داشتین؟
نه من فقط با یک ارتباط تلفنی که با اخبار ساعت 14 همزمان شد سانحه هوایی را اعلام کردم اما نمی‌دانستم همکاران خودمان جزء مسافران این هواپیما بوده‌اند.
واکنش شما پس از اطلاع از خبر شهادت همکاران‌تان چه بود؟
چطور بگویم این اتفاق به قدری سنگین و دردناک بود که همه در ماتم بودند و انگار عزای عمومی داخل سازمان برقرار بود.
چه تعداد از همکاران واحد مرکزی خبر در این سانحه به شهادت رسیدند؟
حدود 10 نفر از همکاران ما داخل آن هواپیما بودند که تعدادی از آنها خبرنگار بودند و در واقع از تمام بخش‌هایی از تولید و تصویر گرفته تا خبرنگار جزء این شهدا بودند.
آیا این حادثه عاملی برای عدم فعالیت شما شد؟
نه ما اگر با هر حادثه‌ای یا سانحه‌ای بخواهیم جا خالی کنیم که دیگر خبرنگار نیستیم!
با توجه به این که شما جزء مجروحان جنگ هستید آیا این اتفاق یاد آن دوران را برای شما زنده کرد؟
به هر حال در زمان جنگ هم خبرنگاران و تصویربردارانی بودند که به شهادت رسیدند و این نشان می‌دهد خبرنگاری کاری است که راه شهادت هم برای آن باز است.
به عنوان یک خبرنگار پیشکسوت چه توصیه‌ای به افراد علاقمند به حرفه‌ی خبرنگاری دارید؟
افرادی که وارد این عرصه می‌شوند باید بدانند که این شغل هم تلخی دارد و هم شیرینی، هم شادی دارد هم غم و فردی که وارد این حرفه می‌شود باید شجاعت بالایی داشته باشد. چون به هرحال ممکن است هر زمانی بدون اطلاع قبلی عازم یک ماموریت باشید.
سخن پایانی؟
به هر حال این سانحه، بسیار تلخ بود و هیچوقت قابل فراموشی نیست. همه‌ی اصحاب رسانه که در این سانحه‌ی هوایی به شهادت رسیدند به نوعی مکمل هم بودند و جای خالی‌شان احساس می‌شود، یاد آنها همیشه باید در خاطر فعالان حرفه زنده باشد و مختص این روز نباشد.
گفتگو از فرزانه فدوی
انتهای پیام/
