قم/
شکست بام حصیری طاغوت زیر بارش فریاد‌های مردم قم
چه باشکوه بود نغمه هماهنگ تکبیر‌هایی که در زمستان سیاه دل‌نشین‌ترین بهار را میهمان آشیانه‌های غم گرفته پرستو‌ها کردند و همواره و تا همیشه یاد آن روز‌های خوب را گرامی داشته و جشن می‌گیرند.
به گزارش خبرنگار باشگاه خبرنگاران قم، در روز‌های خیلی دور فانوس‌ها در عطش جرعه‌ای نور خاموش و بی‌صدا مانده بودند و رخوت و سنگینی بر شهر سایه افکنده بود و فقط صدای بوف شب پرست بود که خواب چکاوک‌ها را پریشان می‌کرد اما همدلی و اتحاد بود که این بار هم نتیجه داد.
درخشش خورشید بیدارمان کرد، چشمان خفته باز شدند و بار دیگر نور شهر را فرا گرفت و آسمان آبی‌تر از همیشه شد.
12 بهمنماه سال 57 بود که امام خمینی پس از سال‌ها دوری و تبعید به کشور بازگشت و ایران اسلامی شاهد بزرگترین و تاریخی‌ترین استقبال بود.
از فرودگاه تا بهشت زهرا مردمی را می‌دیدیم که با عشق آمده بودند و حضور میلیونی آن‌ها صحنه‌ای تاریخی رقم زد و برای همیشه ثبت شد.
حضور مردم حاکی از عشق و علاقه بی‌نظیر آن‌ها به رهبر خویش بود.
خطر انهدام هواپیما و یا ربودن آن در آسمان چیزی بود که همه را تا لحظه فرود نگران کرده بود ولی امام خمینی پس از اقامه نماز در کف هواپیما، روی 2 پتو با آرامش خوابیدند و همه این‌ها نشان از دل بزرگ و ایمان راسخ ایشان داشت.
با ورود حضرت امام به سالن فرودگاه، فریاد «الله اکبر» سالن فرودگاه را به لرزه در آورد مردم با خواندن سرود «خمینی ای امام»، اشک‌های مشتاقان را بر گونه‌هایشان جاری کردند و امام خمینی در سخنرانی خود پاسخ عواطف مردم را دادند.
در آن ساعت سخنرانی امام خمینی با آن صدای پدرانه آرامشی به دل‌های مردم نهاد و همین موجب شد تا سرود اتحاد بخوانند و این قصه را به جایی بکشانند که بتوانند در روز 22 بهمن با شور و شعف فریاد پیروزی سر دهند.
اگر قرار باشد درباره این روز از مردم سئوال کنیم قطعاً هزاران نفر حرف‌هایی دارند که هر کدام به سهم خود سرشار از خاطراتی زیبا و شنیدنی است که آدمی را به روز‌هایی می‌برد که گرچه زمستانی بودند ولی با حضور مردم و یکرنگی آن‌ها بهاری شدند.
همه مردم ایران اسلامی در این روز بزرگ در صحنه حاضر بودند ولی هرگز نمی‌توان از حضور برجسته مردم قم چشم‌پوشی کرد چراکه نام قم همواره قیام را با خود به همراه دارد و تاریخ این دیار یادآور مجاهدتها و استقامتهای علمای بزرگی در طول قرنها است.
هر چند این سرزمین همواره جوششگاه مبارزه و قیام علیه ستمگران بوده است ولی نهضت اسلامی که از سالهای 1341 آغاز و در 22 بهمنماه سال 1357 به ثمر رسید، تنها نهضت تاریخ تمدن بشری است که مانند نوری تمام دنیا را روشن ساخت و به نتیجه رسید.
اگر هر کسی در دنیا در جریان حوادث و اتفاقات انقلاب اسلامی باشد حتماً درباره نقش قم در این انقلاب هم اطلاعاتی دارد چراکه موقعیت قم در تاریخ انقلاب اسلامی بر کسی پوشیده نیست.
چه در طول نهضت انقلاب اسلامی و چه پس از پیروزی آن، قم زادگاه حوادث مهم تاریخی بوده است بنابراین 2 حادثه بسیار مهم آن از ویژگی خاصی برخوردار است؛ یکی جرقه انقلاب (قیام 15 خرداد 1342) و دیگری آتش انقلاب (قیام 19 دی 1356) که هر 2 در بستر تاریخ این شهر زاده و رشد یافت.
با نگاهی به گذشته و اوضاع و احوال ایران می‌توان به این نتیجه رسید که اگر پیروزی انقلاب چندین بعد داشته باشد یکی از ابعاد اصلی آن مردم قم بودند که به صورت خودجوش وارد صحنه شدند و همانند دیگر دلاوران حماسه آفریدند.
در میان خفقانی که ظلم همه جای ایران را فراگرفته و سرها در گریبان فرو رفته و طاغوت زمان بیباکانه با دستورهای اسلام در افتاده بود، تنها قم و علمای آن به میدان آمده و روحانیون آگاه فریاد مظلومیت اسلام را سردادند که در پیشاپیش این قیام مرد تاریخساز عصر امام خمینی با فریاد وا اسلاما به روحانیون و مردم شریف قم روشنی میبخشید.
پس از پیروزی انقلاب نیز مردم قم همواره در بستر حوادث مهم تاریخی قرار گرفتند و پیشاپیش مسایل و حوادث و امتحانهای بزرگ انقلاب مانند همیشه با سربلندی مسیر انقلاب را طی کردند تا اینکه طی جنگ تحمیلی این ایثار را به اوج خود رساندند و هم‌اکنون نیز چون گذشته در کنار حوادث مذهبی و سیاسی حضور داشته و همواره رهنمون دیگر شهرها و کشورهای آزاده جهان بوده و هستند.
اگر مردم نبودند شاید اصلاً نمیشد حتی به پیروزی انقلاب فکر کرد چون حضور مردم بخش عظیمی از کار را پیش می‌برد و بیگانگان هم به این موضوع مهم پی‌برده‌اند و هرگاه بخواهند ضربه‌ای به نظام جمهوری اسلامی وارد کنند سعی دارند تا به افکار مردم نفوذ کنند که خوشبختانه هیچگاه نتوانسته‌اند، موفق شوند.
ایران اسلامی ما از وجود مردمی برخوردار است که دست در دست هم داده و با بارش فریاد‌های خود بام حصیری طاغوت را شکستند و دیوار ستم را با تپش مشت‌های آهنین فرو ریختند.
چه زیبا بود باهم بودنشان
چه باشکوه بود نغمه هماهنگ تکبیر‌هایی که در آن زمستان سیاه دل‌نشین‌ترین بهار را میهمان آشیانه‌های غم گرفته پرستو‌ها کردند و همواره و تا همیشه یاد آن روز‌های خوب را گرامی داشته و جشن می‌گیرند./ش ک
