در گفت و گو با باشگاه خبرنگاران جوان مطرح شد؛
شناسایی ۱۴ مبتلا به تب دنگی در کشور
ادامه انتقادات از وضع تاسف بار زندانيان گوانتانامو
به رغم تلاش هاي آمريکا براي بهبود بخشيدن وجهه زندان گوانتانامو، انتقادها از وضع اين بازداشتگاه ادامه دارد.
به گزارش سرويس بين الملل باشگاه خبرنگاران به نقل از شبکه تلويزيوني راشاتودي ؛ گروهي از فعالان مدافع حقوق بشر در آمريکا اخيراً در گزارشي از نقض حقوق زندانيان گوانتانامو به شيوه برنامه ريزي شده خبر دادند و تعطيلي هر چه سريعتر اين بازداشتگاه را خواستار شدند.
خبرنگار راشاتودي در گوانتانامو گزارش داد هر روز ساعت هشت صبح، سرود ملي آمريکا در اردوگاه نظامي دلتا در خليج گوانتانامو که بدنام ترين زندان اين کشور را در خود جاي داده است، پخش مي شود. اخبار شکنجه، خودکشي و اعتصاب غذاي زندانيان از سال 2002 ميلادي تاکنون به وجهه اين مرکز، آسيب زده است. يکي از مسئولان بازداشتگاه گوانتانامو مي گويد: « هر چه باشد، زندانيان نيز انسان هستند و نبايد انتظار داشت که از بودن در اينجا خوشحال باشند. ما نيز ادعا نمي کنيم اوضاع به گونه ديگري است».
افراد بازداشت شده در «نبردِ بي پايان عليه تروريسم»، براي مدت زمان نامحدود در زندان گوانتانامو حبس مي شوند. با گذشت ده سال، از مجموع هفتصد و هفتاد و نه زنداني گوانتانامو، اغلب آنها بدون وارد شدن اتهامات، آزاد شده اند. اکنون، صد و شصت و چهار زنداني در گوانتانامو باقي مانده اند که نيمي از آنها براي آزاد شدن مشکلي ندارند، اما هنوز پشت ميله هاي زندان هستند.
با وجود اين، در آنسوي سيم هاي خاردار بازداشتگاه گوانتانامو، همه چيز براي زندگيِ فوق العاده مهيا است. توماس جرج، ساکن گوانتانامو مي گويد از آمدن به اينجا وحشت داشتم، اما زماني که با ساير قضايا کنار بياييد، اينجا واقعاً مکان زيبايي است.
خبرنگار راشاتودي گفت کنار آمدن با ساير قضايا چندان دشوار نيست. اغلب حوادثي که در زندان گوانتانامو رخ مي دهد، زير پرده اي از انکار پوشانده مي شود. اردوگاه دلتا، يک بيمارستان و کتابخانه دارد، اما در همين مکان به زندانياني که اعتصاب غذا کرده اند، به اجبار غذا خورانده مي شود. به رغم آنکه گفته مي شود اعتصاب غذاي زندانيان گوانتانامو تا حد زيادي پايان يافته است، ما اطلاع داريم که خوراندن اجباري غذا به دست کم پنجاه نفر در اينجا ادامه دارد. در اين روش، لوله اي را وارد حفره بيني زندانيان کرده و آن را با فشار به معده او مي رسانند.
يکي از زندانبان ها مي گويد: «پيش از وارد کردن لوله به داخل حفره بيني، آن را چرب مي کنيم. بيمار نيز مختار است بين ليدوکائين که نوعي بي حس کننده است و يا روغن زيتون، يکي را براي چرب شدن لوله انتخاب کند. اغلب بيماران ما، روغن زيتون را ترجيح مي دهند و برخي حتي در انتخاب حفره هاي بيني خود نيز آزاد هستند».
اغلب مراکز بهداشتي دنيا بر سر اين مسئله توافق دارند که خوراندن اجباري غذا، غير اخلاقي است و نبايد از اين شيوه استفاده کرد. يک وکيل آمريکايي مي گويد: « موکلان من که خوراندن اجباري غذا که را در گوانتانامو تجربه کرده اند، بدون شک آن را نوعي شکنجه توصيف مي کنند».
خوراندن اجباري غذا، حداکثر به چهل و پنج دقيقه زمان نياز دارد و دو بار در طول روز براي زندانيان اجرا مي شود. با وجود اين، مسئولان زندان گوانتانامو مي کوشند اين روش را عادي جلوه دهند و يکي از آنها مي گويد: « احساس شما درباره اين مسئله ممکن است با حس من تفاوت داشته باشد، اما زندانيان نهايتاً گفته اند احساس ناراحتي مي کنند». با وجود اين، يکي از زندانيان سابق گوانتانامو مي گويد: « افراد بازداشت شده که با يکديگر ملاقات نداشته اند و حتي به زبان هاي متفاوت صحبت مي کنند، همگي مي گويند با ما بدرفتاري شده است و ما را شکنجه کرده اند. دستان ما را به صندلي بسته اند و بعد از بستن سرمان، لوله وارد حفره بيني کرده اند».
خبرنگار راشاتودي در پايان گزارش خود گفت زندانيان گوانتانامو در طول سيزده سال گذشته هرگز اجازه نداشته اند مستقيماً با خبرنگاران صحبت کنند و اظهارات آنها فقط از طريق وکلايشان منعکس مي شود.
